Ljósberinn - 01.01.1946, Page 8
8
LJÓSBERINN
maðurinn tók alltaf vel á móti lion-
um.
„Jæja, góðan daginn, Jens. Nú, þú ætl-
ar auðvitað að kaupa 72-aura frímerki“.
Jens ætlaði að kaupa frímerki, og á
meðan liann var að líma það á bréfið,
var afgreiðslumaðurinn að rabba við hann
um alla heim og geim. Það var leið-
indaveður í nokkra daga, en Jens fór samt
með bréfið sitt eins og liann liafði lof-
að mömmu sinni. Jens fékk rauð 25-
aura frímerki, sem búið var að breyta
í 12-aura frímerki. Póstafgreiðslumaður-
inn sagði, að það væri vegna stríðsins.
Burðargjaldið hafði hækkað úr 10 aur-
um í 12-aura. Og svo höfðu þeir prent-
að yfir 25-aura frímerkin gömlu, því í
þeirra stað komu 30-aura frímerki. En
daginn áður en Jens fór heim til sín,
gat hann ekki fengið tólf aura frí-
merki.
„Veiztu nú hvað, Jens minn“, sagði
' afgreiðslumaðurinn, „þeir liafa nú tekið
eftir því í höfuðsstaðnum, að allar gömlu
frímerkjaarkirnar, sem þeir sendu hing-
að eru gallaðar. Tölustafirnir standa á
höfði. Ég hef orðið að senda öll frímerk-
in aftur og nú bíð ég eftir nýjum. En
það undarlega er, að ég hef aðeins selt
30 af þessum gölluðu frímerkjum, og þú
hefur keypt þau öll. Ef hún mamma þín
hefur geymt bréfin eru frímerkin áreið-
anlega mikils virði. Segðu henni það,
þegar þú kemur heim“.
„Já, það skal ég víst gera“, svaráði Jens.
Hann fékk tólf 1-eyrings frímerki á bréf-
ið sitt.
Auðvitað var frú Lund á járnbrautar-
stöðinni, þegar liann kom heim aftur, og
mikill var fögnuður þeirra beggja.
„Hefur þú geymt nokkuð af bréfunum
mínum, mamma?“ sagði Jens á heimleið-
inni.
„Já, auðvitað“, sagði frú Lund og
brosti, „ég hef geymt þau öll. Þú varst
vænn að skrifa mér á hverjum degi“.
„Póstafgreiðslumaðurinn sagði, að frí-
merkin væru verðmæt. Þau eru gölluð“,
sagði Jens.
„Notuð frímerki eru varla mikils
virði“, sagði mamma hans, „en það er
dýrmætt, að þú ert kominn heim aftur.
Og ég sé, að þér hefur liðið vel“.
En frú Lund hafði skjátlast, þegar
hún hélt, að notuð frímerki væru einskis
virði. Frímerkjasafnari einn hafði frétt
um gölluðu frímerkin, og hann kom einn
dag heim til frú Lund.
„Ég skal borga yður 200 kr. fyrir hvert
einasta frímerki“, sagði hann.
Frú Lund fórnaði upp höndunum.
„Gangið þér að því?“ spurði maður-
inn.
Já, auðvitað gerði hún það. Frímerkja-
safnarinn fékk öll umslögin utan af bréf-
unum hans Jens, og þau voru þrjátíu að
tölu, og frú Lund fékk 6000 krónur.
„Nú getur þú keypt búðina, mamma“,
sagði Jens fagnandi.
„Og það er þér að þakka, drengurinn
inn“, sagði hún, „ef þú liefðir gleymt
að skrifa . . .“
„Maður gleymir aldrei að skrifa
mömmu sinni“, sagði Jens.
Þessi saga er sönn.