Ljósberinn - 01.01.1946, Page 11

LJÖSBERINN
11
pening innanborðs, grænmeti, saltað
kindakjöt í tunnum og stóra ullarpoka.
Prannnarnir komu úr sveitinni. VÖrurnar
höfðu oft nokkra viðdvol á Steplmey-
vellinum, sem jafnframt því að verá
markaðsstaður var vörugeymslustaður
fyrir þær vörur, sem áttu að flytjast áfram
sjóleiðis.
Þess Vögna gat maður verið viss um,
að hér voru alltaf stórir hlaðar af köss-
um, tunnum, böllum og pokum. í vond-
um veðrum voru stórir segldúkar breidd-
ir yfir þessa vöruhlaða. Einnig gat mað-
ur verið viss um, að sjá lióp af tötralega
klæddum drengjum leika sér á veltándi
tunnum eða leita sér að skjóli inni á milli
kassanna. Stundum lilupu þeir eins og
fætur toguðu á undan hafnarverkamönn-
Unurn, en leituðu svo aftur á sömu slóðir
eins og máfarnir, er hættan var liðin hjá.
Það var ekki fyrr en undir kvöld, þeg-
ar skúrar og vagnar höfðu rýrnt Stephney-
völlinn, þegar gluggatjöldin voru dregin
fyrir í yfirfullum veitingakránum, þegar
segldúkarnir huldu vöruhlaðana og
draugalegu útiljósin hjá húshornunum
voru tendruð, að ofuriítil kyrrð færðist
yfir þennan stað. Þá leit liann út eins
og æfintýraleg og fögur leiktjöld með
tungskinsbjart fljótið og skipin í baksýn.
Algerð kyrrð var þar þó aldrei. Þang-
að barst hvíslandi niður Thems-árinnar,
ótnur af harmónikumúsik og drykkjulát-
um frá veitingahúsunum, og svo eins og
undirspil alls þessa hinn ólgandi, óum-
breytanlegi þys stórborgarinnar.
Þessi stóri markaðsstaður í heimsborg-
inni London var heimili litla, munaðar-
lausa drengsins, Jim Jarvis, sem saga
þessi fjallar um.
II.
HeimilislauS.
Seint um kvöld í júnímánuði gekk lít-
ill drengur eftir einni götunni, sem ligg-
ur frá Stephney-hverfinu niður að mark-
aðsstaðnum. Ilann þræddi með mestu
nákvæmni þá hlið götuiinar, sém váf
skuggalegri, sýnilega í þeim tilgangi að
komast óséður leiðar sinnar. Við liornið
hjá markaðstorginu livarf hann alger-
lega, þar sem myrkir hússkuggar teygðu
sig út á tunglskinsbjartan völlinri.
Skönnnu seinna kom hann í Ijós niði'i Víð
höfnina og stefndi nú beint á stóra vöru-
hlaðann, sem var hulinn með mörguni
segldúkum. Hann ttam staðar og skreið
eins og slanga inn undir einn segldúk-
inn. Með mestu varkárni læddist hanri
áfram. Hann varð að gæta þess, að seglið
hreyfðist sem allra minnst.
1 skotynilli tveggja stórra kassa lá tólf
ára drengur. Þegar hann sá aðkomupilt-
inn, reis liann upp á olnbogann.
„Komdu sæll, Jim! Eg hélt, að þú
myndir kaupa rúm í nótt“.
„Nei. Ég eignaðist ekki næga peninga.
Fer vel um þig hérna? Get ég holað mér
niður líka?“
„Það er nú ekki sérstaklega gott að vera
hérna. Reyndu lengra niðri í hlaðanum.
Ég sá þar seinni partinn í dag nokkra
poka, þú hlýtur að geta komið þér þar
fyrir“.
„Það er prýðilegt; ég ætla að reyna.
Hefurðu fengið nokkurn mat, Robert?“
„Dálítinn, ég gat selt eldspýturnar
mínar“.
„Áttu nokkuð eftir?“
„Já, hérna er skorpa. Við skulum liafa
lágt, svo að lögreglan finni okkur ekki“.