Ljósberinn - 01.01.1946, Blaðsíða 12

12
LJÓSBERINN
ÓJirein liönd þuklaði um ólireinan
vasa og dró fram bauðskorpu, sem skipti
um eiganda. Jim skreið áfram í þá átt,
sem Robert eða Rob, eins og bann var
kallaður, liafði sagt honum að lialda.
Hann var heppnari, en búast mátti við,
því áð allt í einu cíatt hann niður á milli
nokkurra mjúkra poka.
Á hverju ári var sent frá Englandi
allmikið af gömlum, notuðum fötum til
nýlendnanna, einkum til negraríkjanna
í Vestur-Afríku. Svertingjarnir litu föt
þessi liýrum augum. Margir gatslitnir
jakkar höfðu klætt sjálfa svertingjaliöfð-
ingjana. Það var einmitt slíkur varning-
ur, sem Jim Jarvis rakst á þarna í myrkr-
inu. Það liðu ekki margar mínútur, unz
Jim hafði með snörum liandtökum hreiðr-
að þægilega um sig á milli pokanna. Og
hann sofnaði hrátt. Skorkvikindin, er
ski’iðu um allan líkama hans og,bitu liann
með stingandi trjónum, spilltu ekki svefni
hans.
Síðustu hugsanir Jims, áður en hann
sofnaði voru um „Bobby“, lögregluþjón-
inn. Bara hin góða dís, sem gætir og vak-
ir yfir börnunum á meðan þau sofa, léti
nú „Bobby“ ekki vera á vakki í kringum
vöruhlaðana á markaðstorginu. En vöru-
hlaðinn var svefnstaður minnsta kosti
tuttugu fátækra götudréngja, „götuflakk-
ara“, sem flakka um án þess að eiga nokk-
urn samastað, eins og dýr merkurinnar.
III.
Jim grunaður um þjófnað.
Börn götunnar verða að fara snemma
á fætur á morgnana. Þau verða að halda
á burt úr grænu grasinu í skemmtigröð-
unum áður en bjart er orðið. Þau verða
að flýja hraða bekkina á torgunum, áður
en „Bobby“ leggur fyrir þau nærgöng-
ular spurningar. Og þau verða að vera
horfin úr notalegum svefnstöðum á milli
kassa og poka, áður en verkamennirnir
byrja á vinnu sinni. Þetta er hart að-
göngu, ekki sízt fyrir lítinn snáða eins
og Jim, sem ætti að fá að sofa fram eít-
ir á morgnana. En til allrar hamingju
þekkti hann ekki þvílíkan munað. Þegar
Robert ýtti við honum um fjögurleytið
morguninn eftir, vaknaði liann samstund-
is. Það var meira að segja með töluverðri
tilhlökkun og eftirvæntingu, að hann
læddist burtu frá vöruhlaðanum þennan
morgun. Það beið lians dálítið, dálítið,
sem átti helzt að heppnast. Hann ætlaði
að finna Jane frænku.
Jane Hollister liafði verið bezta vin-
kona móður lians. Sjálfur þekkti liann
Iiana ekkert. En þegar móðir lians veikt-
ist og var flutt á sjúkrahúsið, þá ræddi
hún oft við hann um þann dásamlega
tíma bernsku sinnar, er hún átti lieima
í Stratford-on-Avon., Hún minntist á ið-
græna og myrka skóga, fögur angandi
blóm og ilmandi grænt hey. Allt voru
þetta lilutir álíka ævintýralegir og ótrú-
legir fyrir lkinn stórborgardreng og töfra-
veröldin í liellum Aladdíns er fyrir okk-
ur. En mest hafði hans ástfólgna móðir
sagt lionum frá Jane Iíollister. Jane var
eins góð og falleg og yndisleg ævintýra-
dís.
Það seinasta, sem mamma hafði livísl-
að að honum, áður en hún dó, var ein-
mitt um Jane, að hún ætti heima í Steph-
ney og liann skyldi heimsækja liana. En
svo var hann settur á munaðarleysingja-