Ljósberinn - 01.01.1946, Síða 13

LJÓSBERINN
hæliS og síðan — já, liann ætlaði að
lilaupa til Jane frænku og segja lienni
að liann hafi strokið af hælinu. Nei,
hann ætlaði ekki að segja henni frá því.
Það gat hugsazt að lians yrði leitað ein-
mitt þar, en á munaðarleysingjahælið
vildi hann aldrei framar koma. Annars
var nú liðinn svo langur lími frá því hann
strauk, að það var víst engin liætta á því,
að hans væri lengur saknað.
Jim og Rob röltu meðfram liafnar-
bakkanum og íhuguðu hvernig heppileg-
ast myndi að liaga leitinni að Jane frænku.
Sólin var að koma upp. Siglutré skipanna
köstuðu löngum skuggum upp á liafnar-
bakkann. Frá kamínu í sænskri skonn-
ortu steig reykjarmökkur upp í loftið.
Ilressandi kaffiilmur barst að vitum
þeirra Jims og Robs og kom görnunum
í þeim til að gaula af sulti.
Maðurinn, sem seldi kræklinginn, var
að koma bátnum sínum fyrir við brúna,
sem lá yfir Stjórnarskurðinn. Þegar dreng-
irnir voru verulega hungraðir og áttu
lítið af peúingum, voru þeir vanir að
verzla við kræklingakaupmanninn. Ileit-
ur kræklingur ásamt stórri kartöflu, eru
hreinustu kræsingar fyrir fátækan, solt-
inn dreng. Vissi kræklingakaupmaður-
inn, hvar Jane Hollister átti lieima?
Nei, lmn var ekki viðskiptavinur lians,
þeir gætu reynt að spyrja lögregluþjón-
inn uppi á horninu. Hann vissi það
áreiðanlega.
Það þurfti hugrekki til þess að ávarpa
tröllvaxinn lögregluþjón. Drengirnir
gengu mörgum sinnum fram hjá lögreglu-
þjóninum, án þess að þora að tala við
hann, en þegar þeir heyrðu, að „Bobby“
raulaði fyrir munni sér: „Ástin mín . . .“
Í3
og virtist vera í bezta skapi, herti Rob
sig upp og gekk til hans. Lögregluþjónn-
inn leit á þennan tötralega klædda snáða,
er í auðmýkt þvældi húfunni á milli
handa sinna.
Nei, — hann vissi ekki til að neinri
með þessu nafni byggi hér í grenndinni.
Jane Hollister . . . Hollister . . . Nei, haná
þekkti hann ekki. Fólkið hér í Steph-
ney var líka eins og síld í tunnu. Þeir
gætu reynt að spyrja veitingamanninn í
„Hirtinum“. Hann þekkti býsna marga.
Hann var líka fæddur í hverfinu. Já,
hann væri áreiðanlega sá, er gæti gefið
upplýsingar um konuna.
En veitingamaðurinn í „Hirtinum“ gat
engar upplýsingar gefið. Hann klóraði
sér í höfðinu og fór fram í eldhús að spyrja
kellu sína, en hún var jafn fáfróð hon-
um. Þá þuldi hann upp runu af kvenna-
nöfnum, sem drengirnir könnuðust ekk-
ert við. Að lokum gaf hann þeiin það
ráð, að þeir skyldu spyrja hjálpræðis-
hermanninn, sem var vanur að litbýta
smáritum í veitingahúsinu.
Það leit út fyrir, að það væri óraleið
til Jane frænku. Um hádegið gafst Rob
upp. Hann varð að selja eldspýtur á göt-
unum, ef liann átti ekki að vera hungr-
aður í allan dag. Aftur á móti hélt Jim
áfram leitinni. IJann skyldi finna Jane
frænku. Hann gekk hverja götuna af
annarri. Hann spurði börnin og götusal-
ana alltaf að sömu spurningunni. En um
kvöhlið var liann jafnnær og um morg-
uninn. Heppnin hafði þó ekki með öllu
snúið við honum bakinu. Hjálpræðisher-
maðurinn kenndi í brjósti um liann og gaf
honum nokkra aura. Nú sat hann á bekk
í garði einum og gæddi sér á brauðsneið