Ljósberinn - 01.01.1946, Blaðsíða 14

14
LJÓSBERINN
og liálfri pylsu. Það færðist værð yfir
hann af þessum gómsæta mat. Hann fór
að vega í huganum Ííkurnar fyrír því, að
hann gæti fengið sér bluncl, áður en leit-
in að svefnstað byrjaði.
Allt í einu varð hann glaðvakandi.
Hann heyrði í grennd við sig mjóa, hása
rödd, sem sagði:
„Guð varðveiti drottninguna{í.
Jim stökk á fætur. Hver gat þetta ver-
ið? „Guð varðveiti drottninguna44, sagði
röddín aftur. Þetta var þó merkilegt.
Hann sá engan á bak við sig í garðinum.
Rétt hjá hliðinu sat barnfóstra niður-
solckin í bók, en tvær litlar stúlkur léku
sér á malarstignum skammt frá henni.
Þær virtust ekki hafa orðið varár við
neitt. Nú, þetta hlaut þá að vera ímynd-
un eða kannski liann hefði dreymt það.
Hann vafði bréfi utan um leifarnar. Það
var gott að eiga ofurlítinn bita, ef hann
fengi livergi náttstað. En hvað var nú
þetta? Sama hása röddin heyrðist aftur:
„Þá lokiun við, lierrar mínir. — Svei
þér, gauksi“.
Jim horfði undrandi í kringum sig. Á
einum járnstólpa skemmtigarðarins birt-
ist honum lausn gátunnar. Þar sat lítill
fugl með grænleitar flugfjaðrir og gula
bringu. Hann sat grafkyrr og liræddist
Jim ekki minnstu vitund, heldur virti
hann piltinn fyrir sér og matinn, sem
hann hélt á í hendinni, með hinum mesta
áhuga. IJöfuð hans var á sífelldri lireyf-
ingu, ýmist til vinstri eða hægri og augu
hans blikuðu. Það var ekki fjarri sanni
að augu fuglsins töluðu sínu þögla máli
lil Jims, eins og þau vildu segja honum,
að hann þyrfti ekkert að óttast. Jim sat
eins og steingervingur. Hann þorði ekki
að hreyfa sig, vegna þess að hann var
liræddur um að fuglinn flygi þá burtu.
En þetta var ástæðulaus ótti. Með erfið-
ismunum flÖgraði hann niður á bekkinn,
þár sem Jirri sat. Það sást gjörla, að hann
átti erfitt með flug. Hann nartaði í matar-
leifarnar, liallaði höfðinu og leit á dreng-
inn um leið og hann sagði mjög skilmerki-
lega:
„Gauksa lángar í sykur. — Svei þér,
gauksi“.
„Þú skalt fá brauðmoIa“, sagði Jim
hlæjandi og muldi fyrir liann brauð-
leifar.
Varíega renndi hann eínuni fingrin-
um eftir bekknum. Gauksi horfði for-
vitnisléga á fingurinn, og þegar liann var
kominn alveg til hans, nártaði liann í
hann ineð skrítna, bogna nefinu sínu,
eins og liann vildi segja: „Vertu nú ekki
með nein riiannalæti, vinur minn“. Rétt
á eftir klóraði Jim lionum injúklega á
bringunni. Það leit út fyrir, að honum
líkaði vel þessi vinalæti. Jim hefði veí
getað lxandsamað hann, en gerði það ekki.
„Hvað á ég að gera við hann?“ liugs-
aði liann með sjálfum sér. „Ég get ekki
liaft hann með mér, en ef til vill kaupir
einhver fuglakaupmaður hann“.
Meðan hann íhugaði þetta, kom ung-
ur, og hinn langi, vaggandi fótaburður
inum að dæma virtist liann vera sjómað-
ur, og hinn langa, vaggandi fótaburður
lians benti einnig á það. Barnfóstran leit
upp, þegar liann gekk framhjá; liann var
líka slíkur maður, sem kvenfólk vill gjarn-
an horfa á. Hann var hár, kraftalegur með
góðleg augu og laglegt, sólbrennt andlit.
Stúlkan lagði bókina frá sér. Sjómaður-
inn stanzaði örfá augnablik, eins og hann