Ljósberinn - 01.01.1946, Blaðsíða 15
LJÓSBERINN
15
væri að vega það með sér, hvort liann
ætti að ávarpa stúlkuna. Og stúlkan varð
sýnilega móðguð, þegar hann virti hana
ekki viðlits, lieldur gekk áfram í áttina
að bekknum, er Jim sat á.
Páfagaukurinn sat nú á öðru hné Jirns.
Þegar hann kom auga á manninn, skrækti
hann: „Gaulcsa langar í sykur. Gauksa
langar í sykur“.
„Ert þú búktalari, drengur?“
„Nei — það er páfagaukinn, sem lang-
ar í sykur“.
„Hvar hefur þú hnuplað honum?“
„Ég hef ekki hnuplað honum, liann
flaug hingað til mín“.
„Það er undarlegt. Mér virðist ég
þekkja líann. IJeyrðu, drengur! Ertu ekki
að skrökva? Þú skalt svei mér fá mak-
lega ráðningu“.
„Guð varðveiti drottninguna!“ skrækti
gauski.
„Vissi ég ekki, ég þekki fuglinn. Það
er aðeins einn páfagaukur í ölhun heim-
inum, sem kann að segja þessi orð.
Heyrou náungi. Þú liefur hnuplað páfa-
gauknum liennar Hollisters. Þú skalt
vissulega fá ráðningu“.
„En ég hef ekki stolið honum. Hann
sat þarna á staurnum og flaug hingað til
mín“.
„Jæja, það ér nú gott og blessað, en þú
verður nú samt að koma með mér. Við
skulum spyrja eigandann um þetta.
Komdu nú!“
Það var engin leið lil undankomu. Jim
skildi að liann varð að hlýða. Hann tók
varlega utan um páfagaukinn og stakk
honuni inn undir lafið á jakkanum sín-
úm. Síðan stóð hann upp.
„Þú kremur hann ekki?“
„Nei, en ég hef ekki stolið honum“.
„Við fáum úr því skorið innan
skamms“.
Barnfóstran leit undrandi á þá, er þeir
gengu fram hjá. Sjómaðurinn liafði tek-
ið yfir um hálsinn á Jim, eins og hann
væri livolpur. Drengnum fannst hann
vera sakamaður, sem verið væri að flytja
í fangelsi.
Þeir gengu eftir þvergötu, sneru síð-
an inn á mjög þröngan og mjóan stíg með
óhreinum húsagörðum til beggja liliða.
Að lokum stanzaði maðurinn og sleppti
takinu á Jim.
„Nú förum við liérna inn og þá mun
þáð koma í ljós, hvort þú liefur hnuplað
páfagauknum eða ekki. Hafir þú hnupl-
að honum muntu fá ósvikna ráðningu“.
Jim fór að snökta. Þetta voru alls ekki
skemmtilegar kringumstæður. Hvernig
átti hann að sanna það, að hann liefði ekki
stolið fuglinum? Það virtist með öllu
vonlaust. Skælurnar gerðu hann ennþá
óhreinni í framan en ella.
Húsagarðarnir í fátækrahverfinu Step-
liney voru þeir ömurlegustu, sem liækt
er að hugsa sér. Þar var eilíf forsæla,
jafnvel um hásumarið.
Sæi maður yfir hverfið, t. d. ofan úr
turni, líktist það óendanlegum röðum af
litlum, svörtum, skældum kössum, en um-
hverfis þá voru haugar af margs konar
skrani. Sorpílátin, sem bæði voru lítil
og götótt, voru yfirfull og lagði frá þeim
megna fýlu langar leiðir.
Staður þessi var regluleg paradís rott-
anna. Þær voru alls staðar. En um dá-
semdir sorpílátanna áttu þær í eilífum
erjum við börnin.
Gangurinn, sem þeir komu inn í, sjó-