Ljósberinn - 01.01.1946, Blaðsíða 16

16
LJÓSBERINN
maðurinn og Jim Jarvis, var þröngur og
á móti þeim lagði ýldulykt eins og af
úldnum fiski. Handriðið utan um stig-
ann var svo liröi'legt, að það var liættulegt
að styðja sig við það. Stórt gat var á einu
stigaþrepinu og Jim lirasaði um það í
myrkrinu, en sjómaðurinn kippti í jakk-
ann lians og varði liann falli. Loks námu
þeir staðar fyrir framan eina af liinum
mörgu liurðum. Sjómaðurinn barði.
Það heyrðist fótatak fyrir innan. Hurð-
in opnaðist í hálfa gátt og liöfuð gægðist
fram í gættina.
„Opnaðu hurðina, Jane. Það er bara
hann Anthony og lítill náungi, sem vill
gjarnan tala við þig“.
Áður en dyrnar opnuðust að fullu, var
Jim ljóst það furðuverk, sem hér var að
gerast. Hann Iiafði verið allan daginn
að leita að Jane IJollister, en stóð nú
fyrir framan íbúð hennar, grunaður um
þjófnað. Hann herti upp liugann, mjak-
aði sér fram fyrir Anthony og sagði ákveð-
inn:
„Ég tók hann ekki. Hann flaug til mín,
ég stal honum ekki. Ef þér heitið Jane
Hollister, þá hef ég verið að leita að yður
í allan dag“.
Jane horfði undrandi á hann og því
næst á Anthony.
„Hvað segir drengurinn? Komið inn
og útskýrið þetta fyrir mér. Hverju hef-
ur þú ekki stolið og hvers vegna hefur
þú leitað að mér? Hvað heitir þú?“
„Ég stal ekki páfagauknum“.
Jim rétti henni fuglinn. Gauksi, sem
hingað til hafði ekki hreyft sig, hallaði
nú höfðinu og skrækti:
„Guð varðveiti drottninguna. Gauksa
langar í sykur“.
„Nú, þarna ertu þá, þrjóturinn þinn.
Hvar hefur þú verið? Ég lief verið á
hlaupum hálfan daginn að Ieita að þér.
Áttu við að þú liafir ekki stolið fuglinum?
Það er víst áreiðanlega salt. Hann fer oft
í smáferðalög, en skilar sér alltaf aftur.
En í dag var ég bara orðin hrædd um
liann. Það endar með því að kötturinn
nær þér fyrr eða seinna, óþokkinn þinn“.
„Jæja“, sagði Anthony, „þú lilýtur þá
enga ráðningu að þessu sinni. En hvað
áttu við með því, að þú hafir verið í allan
dag að leita að Jane IIollister?“
„Eg heiti Jim Jarvis, og manuna sagði,
að þyrfti ég á hjálp að lialda, skyldi ég
liafa upp á Jane frænku“.
„Drottinn minn!“ sagði Jane og fórn-.
aði upp liöndum. „Hvað segirðu? Ertu
sonur Dorothy Jarvis? Hvar er móðir
þín?“
„Mamma er dáin“.
„Nú er bezt að ég fari“, sagði Anthony.
„Nei, Anthony, bíddu dálítið. Ég verð
að komast til botns í þessu. Setztu nú nið-
ur, drengur minn, og segðu mér sögu þína.
Iljá hverjum hefur þú verið?“
Jim hóf sögu sína, í fyrstu nokkuð hik-
andi og samhengislaust. Hann sagði frá
dauða móður sinnar á sjúkrahúsinu, frá
veru sinni á munaðarleysingjahælinu og
flóttanum þaðan, og að lokum frá flakk-
inu á götunni og baráttunni þar gegn
liungri og kulda. Anthony sat þögull og
virti piltinn fyxúr sér á meðan á fi'ásögn-
inni stóð.
„Ég þekki til alls þessa, er þú hefur
orðið að þola, di'engur minn. Það eru bit-
ur kjör, víst eru þau það. En það var þó
heppilegt að ég rakst á þig í skemmtigai'ð-
inum og tók þig með mér, þó að ég vissu-