Ljósberinn - 01.01.1946, Blaðsíða 17

LJÓSBERINN
17
lega liefði mesta löngun til þess að gefa
þér væna ráðningu, þegar ég sá þig sitja
með páfagaukinn hennar Jane á hnénu.
Sé það satt, sem þú segir, og um það get-
ur Jane dæmt, þá skal ég gjarnan rétta
þér hjálparliönd, þegar ég er í landi“.
„Þakka þér fyrir, Anthony“, sagði
Jane. „Það mun ekki veita af því, að við
hjálpum lionum bæði eftir beztu getu.
Settu þig nú niður, ég ætla að liita tesopa“.
„Ágætt, þú hitar tevatn, en á meðan
sæki ég mat í búrið“, sagði Antliony.
Á meðan Jane hitaði undir katlinum
hafði Jim nægan tíma til þess að líta í
kringum sig. Jane frænka hafði herbergi
út af fyrir sig. Það var fátítt í Stepliney.
Fólk var þar svo fátækt, að það varð
jafnan að hírast margt saman í hverri
herbergiskompu.
Herbergi Janes var þokkalegt. Það var
hæði svefnherbergi, eldhús, dagstofa og
borðstofa, en Jane hafði komið öllu mjög
haganlega fyrir, sem í herberginu var. í
glugganum var jurt með ljómandi falleg-
um rauðum blómum, þar var áreiðan-
lega eina inniblómið í þessu liúsi. Hjá
glugganum hékk búr páfagauksins.
Gauksi var nú sofnaður. Jane hafði kast-
að svörtu teppi yfir liann, og þá liugði
hann að komin væri nótt. Á veggnum
hékk lítil bókahilla með nokkrum bók-
um, er báru þess merki að vera mikið
lesnar. Á borði, sem bar skjannahvítan,
útsaumaðan dúk, var mynd af lítilli stúlku
uieð sítt hár, og karlmannlegum sjóliða.
Framh.
SKRÍTLUR
Mjög feiminn mað'ur sat einu siuui að borðum með
mörgu fólki. Þegar tekið var að snæða, herti hann
loks upp huganu og ávarpaði sessunaut sinn og sagði:
„Hver er þessi ljóti maður, þarna við hinn horðs-
endann?“
„Það er hróðir minn“, var honmn svarað.
„Ó, fyrirgefið þér, mikill hjáni er ég annars“, sagði
sá feimni. „Eg hefði þó átt að sjá ættarmótið“.
Árni: „Sæll vertu, Bjarni minn. Ég hef heyrt, að
þú ætlir að fara að gifta þig“.
Bjarni: „Já, ég var tekinn til hæna í fyrsta sinn í
gær“.
Árni: „Hvað ertu að segja, maður? Þú hefur lík-
lega átt við það, að það hafi verið lýst með þér“.
Bjarni: „Já, það var nú það, sem ég meinti, þó að
það kæmi svona út úr mér“.
Prestur (er að halda líkræðu): „Nú getum við,
vinir og ætlingjar hins framliðna, liuggað okkur við
það, að hann er kominn til hetri heimkynna og —
Ekkjan (grípur fram í): „Hvað eruð þér nú að
segja, prestur minn? Betri heimkynna? Var ekki heim-
ilið okkar alltaf fyrirmyndarheimili og fullgott handa
honum. Neitið þér því, ef þér þorið.
Iri mætti á götu lögregluþjóni, sem veifaði barefli
í hendi sér.
„Hvað er klukkan?" spurði írinn.
Lögregluþjónninn lamdi hareflinu í höfuð honunt
og sagði:
„Hún sló eitt rétt í þessu“.
„Hamingjunni sé lof fyrir að ég kom eldki einni
stundu fyrr“, varð íranum að orði.
Maður nokkur, sem ekki hafði tnikil ráð á heimili
sínu fékk heimboð frá nágranna sfnum, þar sem hann
bauð honum og öllu fólki hans. Endaði boðsbréifð
á þessuin orðum: „Láttu mig vita, hve mörg þið
komið“.
Maðurinn settist niður og skrifaði þakkarbréf og
endaði á þessum orðuin: „Við komum 110“.
Næsta morgun var liringt í síma og spurl með önd-
ina í hálsinuin: „Ilvernig á ég að skilja það, að þið
ætlið að koma 110?“
„Ja, fyrst kemur nú konan mín og hún er 1“.
„Já, og svo?“
„Svo kemur hún tengdainóðir mín og hún er líka 1“.
„Já, ég skil það“.
„Og svo kein ég sjálfur og ég er hara 0 hjá þeim“.
Manninum í sumanum létti.