Ljósberinn - 01.01.1946, Síða 20

4j t rh n rfö ri n
56) J SA6A í MYKIDUM eftir HENRYIf SIENWEWICZ
Augu nokkurra þeirra voru lokuð, sumra liálflukt,
og ómóttækileg fyrir dagsljósið. Margir voru með
bólgin kné. Allir voru þeir óliugnanlega magrir, svo
maður gat talið rifbein þeirra. Hendur þeirra og fæt-
ur skulfu og stórar bláar flugur sátu í þéttum hóp-
um á augum þeirra og munni. Stasjo bað Linde að
lofa sér að flytja hann á börum til trésins, þar sem
hann og Nel bjuggu.
Þegar sólin kom upp næsta morgun gekk Stasjo fram
með klettaveggnum, staðnæmdist fyrir framan livern
negra, vætti enni hans í vatni og veitti hverjunt
fyrir sig sakramentið. Þeir sváfu með skjálfandi hend-
ur og fætur. Ennþá lifðu þeir, en voru sem liðin lík.
Þannig frainkvæmdi Stasjo í morgunkyrrðinni skírn
hinna sofandi í auðu eyðimerkurinnar, undir gráhlá-
um himninum.
En Linde hristi höfuðið við því. „Ég veit“, sagði
hann, „að þessar manneskjur eiga að deyja. En ég
get ekki, fyrr en þeir eru dánir, skilið þá eftir handa
hræfuglunum, sem lialda sig hurtu, vegna þess að eld-
urinn logar hér á nóttinni. Komdu hingað á morguu
snemma, ég ætla að hiðja þig liónar. Ef þú uppfyllir
liana mun Guð, ef það er vilji lians, hjálpa þér frá
hinum afríkönsku gjám, og gcfa mér góðan dauðdaga.
Linde hafði cnnþá meðvitund, en varð stöðugt mátt-
farnari. Þegar húið var að hinda um sór hans, fékk
hann Stasjo skjöl sín, sem geymd voru í blikkkassa.
Hanu talaði ekkert tneira. Hann gat einskis neytt frain-
ar, en kvaldist hræðilega af þorsta. Uiti likama
hans fór kuldaskjálfti. Þrein dögum síðar sofnaöi hann
um hádegisbilið, án þess að vakna nokkurntíma til
meðvitundar aftur.