Ljósberinn - 01.02.1946, Síða 2

22
LJÓSBERINN
(föarrnur SngíBjargar
mmmmammmaxms:-m■mrc; UtMO^
Komið er haust;
kveÖa viÖ hrannir
meö nákaldri raust;
samt mínu hugstríði hœgir,
helzt fram viS œgi.
Hrannir um sjó!
hamist ei svo. Gengur
skipið ei nóg?
Lýsið bér stjörnur; á legi
leiðina fleyi.
Liðin og köld
liggur hún þá —
eða tryggðanna gjöld
þolir í helfiötrum liarma
harðlyndra barrr.a.
Vœngprúðum val
vinur minn gleymdi;
þann rr.ata ég skal,
vandlega varðveita og eiga
víkingin fleyga.
Hann skal á hönd
húsbóndans sitja við dúks þessa rönd ;
glitvœng ég gef honum fríðan,
gullklóm ég prýði yhann.
Fagurleit fló
Freyja sem valur um hauður og sjó~
Óðar meS hjartaþrá heita
hún var að leita.
Hamur af þér
hentar ei, valur! þó léðirðu mér;
vœngi svo veiti m.ér Freyja,
verð ég að deyja.
■
Öxl m.inni af3
augsnari fullhugi! líttu út á haf.
Hvernig sem horfum og þráum,
hann við ei sjáum.
Sat ég og sá
seglið, unz hvarf það
mér vestur í sjá.
Indœlt rr.á Elliða vera
ástvininn bcra.
Fagur : vor
Friðþjófur kemur,
en heitmeyjar spor
hittir ci hetjan í salnum,
hofi ::á dalnum.
Heim,ti mig hel,
Heim fyrr en kemur hann, skilaðu vel
heilsan frá heitmeynni látnu
hetjunni grátnu.
ESAIAS TEGNÉR
(ÞýS. Matth. Joch.).