Ljósberinn - 01.02.1946, Page 5

ljósberinn
25
varðarins, setið úti í vitanum ein síns
liðs — heila þrjá sólarhringa. Og allan
þennan tíma liafði hún gætt að vitalömp-
unum, svo að ljósið frá þeim gat skinið
glatt út yfir hið ólgandi haf og vísað sjó-
hröktúm skipum til hafnar og bjax-gað
farmönnunum.
Sama laugardagskvöldið, sem fái-viðri
þetta skall á, liafði vitavörðurinn farið
nteð konu sinni í kaupstaðarferð. En á
Waeðan skall ofviðrið á, og úr því var
engin leið að komast fram í vitann fyx-ir
brimgangi.
Það var nú nógu slæmt að unga stúlk-
an var þaina alein; en svo bættist það
°fan á, að hún liafði ekki haft með sér
nema eitt brauð og eina smáköku til
niatar.
Vitaverðinum var það huggunin mesta,
a® vitalamparnir voru í góðu lagi og
lampaglösunum var haldið tárhreinum,
bví að vitinn sendi sína glampa frá sér
eins og venjulega og lamparnir voru
tendraðir á réttum tírna.
En til þess að María gæti þetta, varð
kún að klifra upp snai-brattan járnstiga
utan á vitamúrnum og opna þar stóra
járnhurð, og ekki nóg með það, lxeldur
varð hún að líta eftir vitalömpunum
^jórða hverja klukkustund.
Þarna varð hún að lijálpa sér sjálf í
brjá sólarhringa. Enga mannlega hjálp
Var hægt að fá, og enginn var til að leysa
j^ana af verði. En allan tímann lét vitinn
Slna björgunarglaxnpa berast frá sér.
A þriðja degi var loks send björg-
^úarskúta út að vitanum með vitavörð-
inn.
Þegar hann kom til dóttur sinnar lá
hún í fasta svefni, og hafði þá etið sinn
síðasta bi'auðbita.
Hún liafði barist góðxi baráttu, unga
stúlkan. Hún hafði lialdið vitanum í
gangi og glatt með því foreldra sína, svo
að þau gátu aldrei fullþakkað henni það.
Hún liafði bjargað stórum og dýnnætum
skipum frá því að farast við hina hættu-
sömu, klettóttu strönd — hún, unga
stúlkan, sem sat þarna einmana, hafði
orðið til að bjarga þeim.
Hér var ekki undir afli komið eða þekk-
ingu á eðli ljóssins, eða bylgjunum, sem
ljósið vekur í loftliafinu, lieldur var allt
komið undir triimennsku og þrautgæði.
Eins er því varið með okkur, kristna
menn, sem hefur verið falið að bera Ijós
Guðs til heiðingjanna. Við eigum að lýsa
þeim með orði Guðs, svo að þeir geti
fundið Guð í Jesú Kristi.
Það er ekki auður, frægð né hyggindi,
sem þá er undir komið, heldur trú-
mennsku okkar og þrautgæði.
Það verður að halda lampa Guðs log-
andi. Böi'nin geta jafnvel tekið sinn þátt
í því að halda kveiknum og lampaglös-
unum hreinum, svo að vitaljósið daprist
ekki.
Bjössi: „Þarna fara þau Jón og konan lians. Það
er nú meiri aldursmunurinn á þeim hjónum. Hann
er orðinn fertugur, en hún er ekki nema tvítug“.
Siggi: „Nú, það er livorki meira né minna en helrn-
ingsmunur. Og það er satna sem, að þegar hann verð-
ur 100 ára, þá verður hún fimmtug“.
Bóndi nokkur reið í kaupstað og varð þar drukk-
inn. Þegar hann ætlaði heim um kvöldið, lagði hann
hnakkinn öfugan á hestinn. Menn, sem fram hjá gengu,
henlu honum á þetta, en hann brást reiður við og
sagði: „Hvað varðar ykkur um þetta? Vitið þið, liverja
leiðina ég ætla að ríða?“