Ljósberinn - 01.02.1946, Page 6

26
LJÓSBERINN
Einbúinn og barnið
Langt inni í stórum skógi bjó einsetu-
maður.
Það var dag nokkurn, að kona kom í
heimsókn til lians, sem bjó utarlega í skóg-
inum og átti hús þar. Hún kom til þess
að fá leiðbeiningar hjá honum.
„Ég hef misst barnið mitt og manninn
minn“, sagði konan, „og nú finnst mér, að
ég geti ekki liíað lengur“.
„Þykir þér ekki vænt um neinn?“
spurði einbúinn.
„Nei“, svaraði konan.
„Alls engan?“
„Nei“.
„Það er ágætt“, sagði einbúinn. „Þá
get ég skilið, að þig langi ekki til að lifa.
Eg vil ekki halda neina ræðu yfir þér,
ef ég gerði það myndi ég segja, að þú
skyldir elska annað fólk, því það eru
Guðs börn, eins og þú. En lijarta þitt er
of forhert, vegna þinnar eigin reynslu,
svo þú verður þess vegna að taka út þína
hegningu. En hegningin verður væg.
Hérna í nágrenninu bjó viðarhöggs-
maður. Það sorglega slys vildi til, að
dag nokkurn brann liúsið hans og hann
og kona hans brunnu inni. Engu \lur
bjargað nema litla barninu lians, sem var
mikið brennt. Það getur ekki gengið og ef
til vill getur það aldrei gengið framar.
Þessu barni skaltu lijúkra í þrjá mánuði“.
Konan liorfði reiðilega á liann.
„Það er ekki væg hegning“, sagði hún,
„að eiga að hjúkra veiku barni, sem ef
til vill aldrei getur gengið. Ég verð þá
að bera það á daginn og vaka yfir því á
nóttinni“.
„Jæja, þú vilt ef til vill ekki taka það?“
sagði einbúinn.
„Jú, ég tek það, ef þú segir mér að
gera það“.
„Já, þú átt að taka það, og þú átt
sjálf að sækja barnið og fara með það
lieim til þín á morgun“.
Mánuði seinna barði einbúinn að dyr-
um hjá konunni.
„Nú, jæja, hvernig gengur þetta, með
barnið?“
„Það er ekki gott, ég verð alltaf að
bera það með mér á daginn og ég hef
aldrei svefnfrið á næturnar“.
Einbúinn leit inn í herbergið, þar sem
barnið lá rólegt og liamingjusamt á svip-
inn, í góðu rúmi, við livít og falleg sæng-
urlín.
Einbúinn kvaddi, og fór aftur út í
skógirin.
Það leið enn einn mánuður og einbú-
inn kom aftur í lieimsókn til konunnar.
„Hvernig gengur það með barnið?“
„Það gengur ekki vel“, sagði konan.
„Barnið getur ekki gengið ennþá og er
aldrei heilbrigt“.
„Barnið skapar þér mikla erfiðleika,
en þú átt aðeins einn mánuð eftir. Þá
er hegningunni lokið“.
Mánuði síðar kom hann aftur.
„Jæja, þá er þessu oki aflétt, og nú
skal ég taka barnið með mér. Þú skalt
klæða það“.
En konan grúfði sig niður á borðið
og brast í grát.
„Ég afber ekki að láta það fara frá