Ljósberinn - 01.02.1946, Síða 8

28
LJÓSBERINN
Þríhöfðaði pursinn
írskt ævintýri
Það var einu sinni fátæk kona, sem
hafði fengið á leigu dálitla landspildu
hjá ríkum bónda. Hún var ekkja, og átti
tvo syni. A þessu landi byggði hún sér
lítinn kofa, sem þau gátu öll búið í.
Hún vann frá morgni til kvölds, til þess
að hafa nóg brauð handa drengjunum
sínum. En svo kom að því að drengirn-
ir urðu menn, og þurftu að fara að vinna
fyrir móður sinni, og þeir vildu, að henni
gæti liðið vel í ellinni. En fyrst urðu
þeir að fara eitthvað út í heiminn, til þess
að vinna sér inn peninga, því annars gátu
þeir ekki látið móður sína eiga eins góða
daga, eins og þeir vildu.
Þá sagði móðir þeirra við Harald.
„Þú ert eldri, sonur minn. Það er bezt,
að þú farir fyrst. Ég á enn ögn af méli,
úr því skal ég baka góða köku handa
þér í nesti. En þú verður sjálfur að sækja
vatn í deigið í gamla brunninum úti í
skóginum; því vatni fylgir heillakraftur
fyrir þann, sem fer út í heiminn til að
leita gæfu sinnar. Því meira vatn sem fer
í köÉúna, því meiri gæfa fylgir þér“.
Þá tók Harajdur stærstu krukkuna sem
til var, og fór á stað til að sækja vatnið.
'En hann hafði ekki veitt því eftirtekt, að
krukkan var sprungin, svo að hún lak,
og þegar hann kom heim var lítið vatn
eftir í krukkunni. Og þegar móðirin var
búin að hella því í deigtrogið, klofnaði
krukkan í tvennt. Þá hristi konan höf-
uðið áhyggjufull og sagði:
„Þetta spáir ekki góðu. Ég er hrædd
um, að þú sækir ekki mikla gæfu í þessu
ferðalagi“.
Svo bakaði hún kökuna, en hún var
mjög lítil.
„Leggðu svo á stað, í herrans nafni,
sonur minn. Mínar beztu óskir fylgi þér“.
Haraldur gaf bróður sínum liníf áð-
ur en hann fór, og sagði:
„Gættu vel að hnífnum. Á meðan blað-
ið er skært, eins og það er nú, gengur
mér allt vel, en ef það ryðgar, gengur
mér illa. Og því meira sem riðið er, því
ver gengur mér“.
Bróðirinn lofaði að skoða hnífinn á
hverjum morgni. Og svo lagði Haraldur
á stað út í heiminn, til að leita að gulli
og gæfu. Hann gekk í tvo daga án þess
að mæta nokkrum manni. Á þriðja degi
mætti hann fjárhirði, sem sat yfir fjár-
hóp.
„Hver á þetta fé?“ spurði Haraldur.
„Þursinn á það“, sagði hirðirinn.
„Hver er þessi þursi?“
„Þurstinn er að hálfu leyti risi, og að
hálfu dýr. Hann er þríhöfðaður. Og liann
liefur stolið dóttur konungsins í Skot-
landi. Hann hefur hana í böndum, og
liann pínir hana og kvelur. Hann gerir
hvað sem hann vill, og býður veröldinni
byrginn“.
„Er liann kannske einn af þeim ódauð-
legu?“ spurði ungi maðurinn.
„Nei! Það er sagt, að hann muni ein-
t