Ljósberinn - 01.02.1946, Page 9

LJÓSBERINN
29
hverntíma falla fyrir mennskum manni.
En ég býst við, að sá sem á að fella hann,
sé ekki fæddur enn“.
„Ekki er að vita nema liann sé fædd-
ur“, sagði Haraldur, og fékk sterka löng-
un til að reyna að fella þursann. „Hvar
get ég fundið hann?“
„Þú skalt bara lialda áfram í sömu
átt, bara beint áfram. En varaðu þig á
dýrunum, sem þú sérð á leið þinni. Það
eru dýr, sem enginn núlifandi maður
þekkir“.
Ungi maðurinn gekk lengra og lengra,
og þegar liann hafði gengið langa leið,
fóru að mæta honum dýr, eða öllu lield-
ur ófreskjur, sem ekki líktust neinum
dýrum, sem Haraldur hafði séð. Þau voru
öll með tvo hausa, og á hverjum haus
voru fjögur horn. Þau voru hræðileg, og
Haraldur varð svo hræddur, að hann
hljóp svo hart sem liann gat, til að forð-
ast dýrin. Þau voru stirð, og seinni að
hlaupa en Haraldur. Þegar hann liafði
hlaupið lengi, sá liann höll mikla l'ram
undan, og poi-thurðin stóð opin upp á
gátt. Hann fór þar inn, og þar sá liann
ganila konu, sem var að verma sig við
svarðareld. Hann gekk til hennar og spyr
hvort liann geti fengið næturgistingu,
hann sé ákaflega þreyttur, því hann liafi
gengið svo langa leið.
Konan leit á liann og drap titlinga og
segir: „Gistingu geturðu fengið, en hér er
ekki heppilegur griðastaður, því höllina
o risi, sem er bæði risi og dýr. Hann hef-
Ur þrjá hausa, og hann lilífir engum
mennskum manni, sem kemur í lians
nálægð“.
Nú varð Haraldur svo hræddur, að
hann hafði mesta löngun til að hlaupa
sína leið, en þá mundi liann eftir liræði-
legu dýrunum á leiðinni, og hann þorði
ekki að eiga það á hættu, hvort liann gæti
ldaupið á undan þeim, eins og liann var
nú þreyttur. Hann bað nú gömlu kon-
una að fela sig á góðum stað. Hann von-
aði, að með morgninum, þegar birti af
degi, gæti hann fundið ráð til að forða
sér. En nú, þegar myrkur væri, gæti
liann ekki forðast dýrin.
Og konan faldi hann. Hann var ekki
búinn að vera lengi á þessum felustað,
þegar hann heyrði, að risinn kom lieim.
Hann heyrði að liann þefaði í allar áttir,
og svo lirópaði liann með voðalegri raust:
Mannaþofur, maður í nauð,
af beinum lians bý ég til brauð.
Ef hann lifir, skal hann deyja.
Gott er að fá bein hans í brauð.
gpsRi^ ■
„Þétta segir liann ævinlega, þegar liann
finnur mannaþef. Ekki get ég gert að
því, þó liann vanti beinamjöl í brauð“,
sagði konan og grét.
„Hvað segir þú, gamla norn?“ öskr-
aði risinn.
„Ég var bara að tala við sjálfa mig,
strangi herra“.
„Þú átt að tala við mig en ekki við
sjálfa þig. Hvar er maðurinn?“
Skjálfandi af hræðslu benti hún á felu-
staðinn, og risinri dró unga manninn
fram.
„Það er ákveðið, að ég eti þig“, sagði
risinn. En fyrst verð ég að leggja fyrir
þig þrjár spurningar. Ef þú getur svar-
að þeim öllum rétt, verð ég að gefa þér
líf, hvort sem mér er það ljúft eða leitt“.
„Spurðu“, sagði Haraldur, og þetta
gaf honum ofurlitla von um líf.
Þá spurði fyrsta höfuð risans: