Ljósberinn - 01.02.1946, Blaðsíða 10

30
LJÓSBERINN
„Því minna og mjórra, því hættulegra,
hvað er það?“
Það vissi Haraldur ekki.
Þá spurði annað höfuðið:
„Einn hlutur, án uppliafs og enda,
og án upp eða niður, hvað er það?“
Haraldur vissi það heldur ekki. Hann
var svo hræddur, að þó að gáturnar hefðu
verið enn auðveldari, hefði liann ekki
liaft rænu til að hugsa um svarið.
Svo spurði þriðja höfuðið:
„Dautt ber lifandi. Hvað er það?“
Þessu gat heldur ekki liinn óhamingju-
sami ungi maður svarað.
Þá sótt riisinn kylfu, sem hann sló í
höfuð unga mannsins, sem á sömu stundu
varð að steinsúlu.
Þennan sama morgun, þegar yngri
bróðirinn, Ali, athugaði hnífinn, sá hann,
sér til mikillar hryggðar, að blaðið, sem
var spegilfagurt áður, var nú kolryðgað.
Þá sagði hann við móður sína, að nú
væri tími hans kominn til að fara. Og
hún sagði, eins og við eldx-i bróðiiúnn,
að hann skyldi fara og sækja valn í
brunninn í skóginum, svo skyldi hún
baka köku lianda honum í nestið.
„En taktu svo mikið vatn sem þú get-
ur, því að það vatn liefur heillarík álirif.
Ali fór nú að leita að nógu stóru íláti
í hinum fátæklega kofa, en hann fann
ekkert annað en gamla krukku, sem var
lielmingi minni en sú, sem Haraldur
sótti vatnið í. Hann tók hana og fór með
hana í brunninn, og fyllti hana á barma,
og gekk svo heim á leið.
Þegar hann var kominn nokkuð á leið,
heyrði hann mikinn þyt yfir höfði sér.
Hann leit upp í loftið og sá hóp af hröfn-
um, og þeir görguðu, og lxonum lieyi'ð-
ist liann skilja orð í gargi þeirra. „Líttu
niður — líttu niður — líttu niður“. Hann
leit niður á jörðina, og sá að hún var vot
við fætur hans. Það var af vatni, sem
lak mn lítið gat á botninum á krukkunni.
Þá staðnæmdist hann, tók leir og hnoð-
aði deig úr honum og tróð í gatið. Þegar
liann kom heim, var krukkan aðens hálf
af vatni. En móðir lians gat þó bakað
helmingi stáeri'i köku en Haraldur fékk,
og hafði hún þó helmingi minna mjöl.
„Það er góðs viti“, sagði hún. „Fai'ðu
nú á stað og beztu óskir mínar fylgi þér“.
Ali fór þá af stað. Og liann gekk þang-
að til hann var orðinn svangur. Þá settist
hann á þúfu, og ætlaði að fai-a að borða
af kökunni. Þá kom til hans fátæk kona,
og bað liann að gefa sér svolítinn bita,
hún væri svöng.
„Sjálfsagt“, sagði hann, skar kökuna
sundur og gaf henni stærri pai'tinn.
„Ég vil borga þér kökuna með tveim
gjöfum“, sagði konan, — sem var seið-
kona, en ein af þeim betri seiðkonum. —
„Eigðu þennan staf, og notaðu hann,
þegar þér í'íður mest á“.
„Hvenær ríður mér mest á að nota
hann?“ spurði Ali.
„Það vei'ður þú að finna sjálfur út“,
sagði konan. „Onnur gjöf mín eru þrjú
orð: brú, kúla, skip“.
„Hvað þýðir þetta?“ spurði Ali undr-
andi, en konan var þá horfin, og liann
vai'ð að halda áfram.
Og liann gekk og gekk, þangað til hann
hitti fjárliirðinn.
„Hver á þetta fé?“
„Það á i'isinn“.
„Hver er þessi i'isi?“