Ljósberinn - 01.02.1946, Blaðsíða 14
34
LJÓSBERINN
Hann andvarpaði af vellíðan. Hvar ætli
Rob væri nú? Á morgun yrði hann að
hafa upp á honum og segja honum frá
því, hvernig heppnin hafi elt sig á rönd-
um. Bara Rob yrði einhvern tíma jafn
heppinn.
Það var annars leiðinlegt, hve fötin
háiís voru tötraleg. Jane frænka hélt víst
ekki mikið upp á drengi, sem voru óhreiii-
ir og ræfilslegir til fara. Hann horfði
á fötin sín. Jakkinn var regluleg drusla.
Buxurnar voru margbættar og harðar af
feiti og skít. Skyrtur eða sokka átti liann
ekki til. Hann liefði þó getað þvegið mesta
skítinn af fötunum-niður við höfnina. En
liann hafði ekki liugsað út í það. Jæja
— það varð þá að bíða til morguns.
Fyrir ofan rúm Jims hékk lítill speg-
Íll. Ef hann hallaði sér dálítið, gat liann
séð óíireint andlitið og úfið hárið. Ósjálf-
rátt reyndi hann að jafna ofurlítið úr
mesta lubbanum. Jaue sá það og sagði
brosandi:
„Ef þú vilt þvo þér og snyrta þig til
áður en við borðum, þá er þvottafat
þarna, en þú verður að flýta þér, því að
mér heyrist Anthony vera að koma“.
Jim var næstum því búinn að gleyma
því, hversu dásamlegt það var að þvo
sér úr hreinu, köldu vatni, og Játa sápu-
löðrið lireinsa burtu göturykið og þurrka
sér síðan með þurru liandklæði. Hann
naut þess í fyllsta mæli. Og þegar liann
liorfði á Antliony, lireinn og uppstrok-
inn, virtust augú lians vera ennþá skær-
ari og fegurri en fyrr.
„Hæ, — þú mikli Neptún.* Eg ætla
tæplega að þekkja þig aftur. Er þetta
* Sjávarguð Rómverja. — Þýð.
áreiðaníega sami drengurinri, Jane?“
„Víst er það sá sami, Antliony. Bíddu
bara rólegur. Hann verður áreiðanlega
ennþá myndarlegri, áður en liann fer frá
okkur“.
Skömmu seinna sátu þau Öll þrjú við
eldliúsborðið yfir rjúkandi tebollunum.
Jim tók upp pylsubitann sinri og sagði
frá því, hvernig liann eignaðist liann.
Það komu tár í augu Jane, þegar hún sá,
live Jim var liungraður. Hún smurði fyrir
liann brauð og lagaði meira tevatn. Að
lokum varð liann mettur. Það var þó
reglulega unaðslegt að vera vel saddur.
Antliony sagði sögur úr síðasta ferðalagi
sínu til Austurlanda. Jim gleypti bólt-
staflega sögurnar í sig eins og matinn. Og
liann tólc þá ákvörðun með sjálfum sér,
að þegar liann væri orðinn stór, þá ætl-
aði liann að verða sjómaður.
Þegar máltíðinni var lokið, sagði Ant-
liony við Jim.
„Nú lijálpum við báðir Jane frænku
að þvo upp. Eg þvæ, þú þurrkar, en Jane
setur hvern lilut á sinn stað“.
Þetta gekk prýðilega. Jim þótti vænt
um að geta orðið að liði. Þegar uppþvott-
inum var lokið, settust þau í kringum
borðið og ræddu um viðburði dagsins og
framtíð Jims. En þarna var stórt úrlausn-
arefni í vændum. Og livar átti nú Jim
að sofa þá nótt? Jim gat vel skilið það, að
liann gat ekki sofið í þessu litla lierbergi
til frambúðar. Antliony gat ómögulega
lofað lionum að vera. Hann var í lítilli
kytru ásamt fjórum öðrum. Þeim kom
saman um, að það yrði að leigja rúm fyr-
ir hann. Það var algengt að liúseigendur
leigðu einstök rúm, liverjum þeim er liafa
vildi. Það var ekki gott að segja, hvers