Ljósberinn - 01.02.1946, Page 16

36
LJÓSBERINN
því að lána liann. Þið eruð viðfelldið fólk,
sem ég vil gjarnan gera greiða. Notið liann
bara. Ég lief alltaf sagt, að við fátækl-
ingarnir eigum að standa saman“.
Og er hann hafði þetta mælt, fór hann.
En örfáum augnablikum seinna stakk
liann höfðinu inn fyrir dyrnar.
„En — það kostar auðvitað eitthvað
að fá skúrinn lánaðan. Hérna — drengur-
inn getur snúist fyrir mig einstöku sinn-
um, þá jafnar þetta sig“.
„Hann er ágætur, sá gamli“, sagði Ant-
hony hlæjandi, þegar umboðsmaðurinn
var farinn. „En Skoti er liann í húð og
hár. Það er bezt að við byrjum strax á
því að hreinsa skúrinn, áður en hann
gengur á bak orða sinna“.
Þetta var sú skemmtilegasta vinna, er
Jim hafði í langan tíma unnið við. Þeir
mokuðu út úr skúrnum óhemju af skít
og óhreinindum. Þeir þvoðu og skrúbb-
uðu, negldu og söguðu, og krakkarnir í
liverfinu streymdu til þeirra í stórum
hópum. Umboðsmaðurinn aðstoðaði þá
dálítið sjálfur, en á meðan sagði hanri
þeim frá sínum hamingjusömu bernsku-
dögum í Edinborg. Það var liann, sem
kom með rúm fyrir Jim, gamlan kassa.
„Þú átt auðvitað ekki að eiga liann.
Ég tek hann aftur. En við fátæklingarnir,
við eigum að styðja hvern annan, annars
komumst við ekkert áfram“.
Nokkrir gamlir pokar og dálítið af við-
arull var látið nægja fyrir undirsæng.
Jane kom með gamalt teppi, sem var að
vísu slitið og götótt, en það var samt sem
áður kærkomið.
Anthony var reglulega í essinu sínu.
Hann negldi saman borð úr gömlum fjöl-
um og lofaði að koma með gamlan stól
daginn eftir. Jim talaði ekki margt, en
hann var svo liamingjusamur, að liann
vissi ekki hvort hann átti heldur að hlæja
eða gráta. Bara Rob væri liérna, liann
yrði að finna liann á morgun. Með göml-
um dagblöðum fægði hann litlu rúðurn-
ar, unz þær urðu spegilfagrar. Hann sá
í huganum, hversfc vel honum liði, þegar
tímar liðu fram. Myndir áttu að skreyta
veggina og ef til vill eignaðist liann bóka-
hillu eins og Jane. Hann gleymdi því al-
veg, að hann var ekki læs. Aðeins að liann
fengi nú að vera hér í friði. Hann ætlaði
að vinna sér inn peninga með því' að selja
eldsptýur á götunum eins og Robert. Ef
til vill yrði hann svo heppinn, að hann
fengi einhverja atvinnu. Þá eignaðist
hann betri föt. Síðan gengi Iiann í skóla,
sem haldinn var af góðu fólki fyrir fá-
tæk börn í Stephney. Og ef til vill heim-
sækti liann einhver. Hann sá sjálfan sig
standa við dyrnar og segja: „Gerið svo
vel að koma inn“.
„Jæja, Jim, þú mátt ekki nudda gler-
ið upp til agna“, sagði Anthony hlæjandi.
„Nei, en hér á nú að verða fínt“.
„Það verður það líka. En nú er orðið
svo liðið, að við verðum að hætta í kvöld.
Við höldum áfram á morgun“.
Jim vildi helzt ekki hætta, þar sem
verkið gekk svona vel. En aftur á móti
yrði það nú skemmtilegt að hátta í sitt
eigið rúm. Það mundi ekki verða leiðin-
legt að geta sagt Rob frá þessu öllu á
morgun.
Þegar hann klukkustund seinna hafði
boðið Jane og Anthony góða nótt og stóð
fyrir utan húsið sitt, virtist honum dag-
ur þessi vera sá hamingjuríkasti, er hann
liafði lifað. Hann stóð góða stund fyrir