Ljósberinn - 01.02.1946, Síða 17

LJÓSBERINN
37
utan skúrinn. Á slíku kvöldi var ekki
kægt að ganga strax til náða.
Það heyrðist þrusk frá sorpílátunum.
Rotturnar voru á stjái, en Jim sinnti því
engu. Hann liafði svo að segja alizt upp
með rottunum. Frá sorpinu lagði megn-
an ýldudaun, sem blandaðist reykjar-
uiekkinum, er stöðugt hvílir yfir London.
Jim liorfði upp eftir húshliðunum.
Víða voru rúður brotnar og dagblöð eða
tuskur troðið upp í götin. Jane geispaði og
Sekk inn í kanínuskúrinn. í kvöld var
hann ánægður með tilveruna.
V.
Jirn lœrir að búa til blóm og vinnur
sér inn peninga.
Jane Hollister liafði gengið í einn af
heztu skólunum í Stratford-on-Avons og
átti þar hamingjusöm æskuár. En nokkru
áður en hún átti að taka burtfararprófið,
varð faðir hennar, sem var málaflutnings-
maður, gjaldþrota. Fjölskyldan neyddist
til þess algjörlega eignalaus að flytja til
London. Hér giftist hún duglegum tré-
smið og lífið virtist hrosa við henni. En
einn góðan veðurdag varð slys á vinnu-
staðnum, þar sem maður hennar vann,
°g hann var fluttur lieim meðvitundar-
laus. Hann lifði við mestu þrautir í eitt
ár. Eftir dauða lians barðist Jane Hollist-
er í bökkum. Alltaf færðist hún nær fá-
tækrahverfinu í london. Og nú lifði hún
á því að selja blóm á tröppum stærstu
kirkjunnar í London, St. Pauls-kirkju.
Auk körfu með fjólum í, bar hún jafn-
an körfu, sem í voru tilbúin blóm. Allar
frístundir hennar fóru í það að búa þessi
blóm til. En blómin öfluðu henni það
mikilla tekna, að hún gat ekki aðeins
greitt húsaleiguna, heldur lifað slíku lífi,
að hún leið engan verulegan skort. Hún
var vel liðin og virt af öllum í hverfinu.
Ævinlega átti hún til liuggunarorð, ef þess
þurfti með, og hún var boðin og búin til
þess að hjálpa þeim, er bágt áttu.
Hún áleit að koma Jims væri gjöf til
sín frá forsjóninni. Nú var hún ekki leng-
ur ein á kvöldum. Hún kenndi honum
að búa til blóm. I fyrstu fékk liann að-
eins að vefja grænan pappír utan um
mjóan járnvír, en síðar bjó hann til blöð.
Tilsögn liennar var eins og dálítið náms-
skeið í grasafræði. Hún útskýrði fyrir
honum blöð og blómskipanir jurtanna.
Hver jurt hafði sín einkenni. Jim var
upp með sér af þessu starfi. Og Jane tók
eftir því, sér til stórrar gleði, að liann var
mjög laginn í liöndunum og námsfús. Að
mánuði liðnum vann liann af hinu mesta
kappi með Jane. Litla herbergið líktist
stundum einna mest dálitlu gróðurhúsi,
þar sem gaf að líta rósir í öllum litum
og margar tegundir af mjög fögrum blóm-
um. Nú eignaðist Jim vinnugleði, og liann
fann til hreykni og sjálfsálits, þegar liann
uppgötvaði, að liann gat borið vinnu-
afköst sín saman við afköst Janes.
Götulífið liafði sett mark sitt á Jim.
Þegar illa gekk að afla fæðu, hafði hann
stundum orðið að hnupla sér matarbita,
þar sem færi gafst, ef liann átti ekki að
leggjast hungraður til svefns.
Dag nokkurn, þegar skortur hafði verið
á litla heimilinu undanfarið, kom Jim
ljómandi af gleði upp til Jane.
„Líttu á það, sem ég hef náð í“.