Ljósberinn - 01.03.1946, Qupperneq 4

44
L JÓ SBERINN
frelsar Guð frá synd og sekt og dótrii,
hegningu og dauða. —
Ég bjarga honum, af því að hann
þekkir nafn mitt.
Ef einhver þekkir nafn Guðs — veit,
að Guð er fabir, að Jesús er frelsari og
lieilagur andi huggari, þá lijálpar Guð
sálu hans. Hann getur verið staddur í
mestu nauðum, sakir syndasektar sinnar;
það getur virzt svo, sem fokið sé í öll
skjól; en, þá réttir Drottinn út hönd
sína og bjargar hinni titrandi dúfu.
„Akalli hanrn mig, þá bœnheyri ég
hann“.
Engin skilyrði eru sett um það, hvernig
sá skuli vera, sem ákallar Drottinn. Fyr-
irlieitið er skilyrðislaust; sá, sem ákall-
ar, fær svar, því að Guð lieyrir bænir.
— Þegar spámaðurinn Daníel baðst fyr-
ir, þá kom engillinn (Gabríel), og gaf
sig á tal við liann, og sagði: Óttast þú
ekki, Daníel, því að frá því að þú fyrst
hneigðir hug þinn til að öðlast skilning,
og þú lítillættir þig fyrir Guði þínum,
þá eru orð þín heyrð, og ég er kominn
hingað vegna orða þinna“. Daníei hefir
líklega verið búinn að biðja nokkra daga,
en ekki orðið var við neina bænheyrzlu.
En engillinn segir, að orð hans hafi verið
heyrð allt frá hinum fyrsta degi, er hann
hóf bænagjörðina. Guð svarar ávallt á
sínum tíma. Það geta liðið nokkrir dag-
ar, en svarið kemur.
Einu sinni sagði roskin kona við mig:
„Ég er nú búin að biðja fyrir systur
minni í tuttugu ár; en fyrst nú í dag,
þá fæ ég bréf frá henni, þar sem liún
segir, að nú hafi hún öðlast trúna“.
„Eg er lijá honum í þrengingunni. Það
er einmitt þetta fyrirheitið, sem okkur
veitir svo erfitt að lialda föstu. En sarnt
sem áður er það óbrigðult, því að Drott-
inn segir: „Ég er lijá lionum“. Hvað sagði
ekki María Magdalena: „Þeir liafa tekið
Drottin minn og ég veit ekki, livar þeir
hafa lagt hann“. En Drottinn liennar stóð
þá beinlínis við lilið lienni; liún var ein-
mitt að tala við liann, en liún vissi það
ekki, að hann var hjá henni.
„Ég frelsa hann og geri hann vegsam-
legan“.
Guð nefnir hvorttveggja saman: hjálp-
ræði og heiður. Ekkert gæti barn Guðs
hent verra en ef það yrði sér til hneisu
með trú sína, því að það er satt, sem skáld-
ið segir um Guð:
„Hunn er trúr og lijálpar sínum,
hann hefur aldrei brugðist mér“.
Enginn heiður er meiri en það, að við
komumst að raun um, að Guð kannast
við okkur og lieyrir bænir okkar. Það er
inndælt að öðlast bænheyrzlu og frelsun
úr þrengingu. Guð kannast líka við mig
og við þig. Guð veitir okkur báðum veg-
semd.
Eg seð hann fjöld lífdaga.
Margir urðu þeir langlífir, sem þjón-
uðu Guði. Forfeður Gyðinganna, Abra-
liam og Isak urðu saddir lífdaga. En ekki
verða allir langlífir, sem trúa á Drottin.
En Guð getur gert oss sadda af lífdögum.
Hann lætur lífið veita oss saðning og svöl-
un. Án hans er lífið ekki annað en þorsti
og hungur. Svo reyndist það týnda syn-
inum. Lífið seður þann, sem trúir á Guð.
Því er ekki til einskis Iifað, lieldur fær
lífið innihald, svo að vér komumst að
raun um að Jesús er brauð lífsins, að
oss skal aldrei að eilífu hungra né þyrsta.
Eg lœt liann sjá hjálprœöi mitt.
/