Ljósberinn - 01.03.1946, Blaðsíða 8

48
LJÓSBERINN
latsra'uðar asalíur og hvítar villirósir í
hæð skammt frá. — þau tóku eftir að
reyk lagði upp úr einu horninu á akri
nágranna þeirra.
„Hvað er verið að brenna þarna,
pabbi?“
„Silfur-pappír og reykelsi til þess að
blíðka Guðina. Þeir balda að skurðgoð-
in geti gefið sáðkorninu vöxt, af því að
þeir þekkja ekki Guð“.
„Kærir Guð sig ekki um að honum
séu færðar fórnir, pabbi?“
„Nei, Guð vill aðeins að við elskum
bann og hlýðum bonum“.
„Hver sagði þér frá Guði, pabbi?“
„Frændi mirín. Hann hafði oft korn-
ið á kristniboðsstöðina í Fú-lob-cbén.
Hann sagði mér allt sem bann hafði
heyrt þar. Þá vissi ég að skurðgoðin
eru falsguðir og geta engum hjálpað.
Mig var lengi búið að gruna það. Þetta
var rétt áður en þú fæddist, barn“.
„En mamma? Af bverju trúði bún ekki
líka á Guð?“
Pabbi bristi höfuðið mjög sorgbitinn.
„Fólk móður þinnar sálugu er miklir
skurðgoðadýrkendur. Mannna þín var
góð kona, en hún þorði ekki að bætta
að fórna. Hún var brædd við skurðgoð-
in“. —
„Er það satt pabbi“, spurði Mei-bwa,
hálf stamandi eins og hún yrði að hleypa
í sig kjarki, — „er það satt, að mamma
hafi viljað bera mig út þegar ég fædd-
ist?“
„Heiðindómurinn gerir menn misk-
unnarlausa, barnið mitt. Okkur hafði ver-
ið kennt að dýrka anda framliðinna feðra
okkar. En það geta stúlkur ekki. Þær
giftast með tímanum inn í aðra ætt. Þess-
vegna voru stúlkur ekki taldar til barna
foreldra sinna. Og stundum voru þær
bornar út nýfæddar og látnar deyja, þeg-
ar börnin voru orðin mörg, eða lítið um
mat á heimilinu“.
„Baðst þú til anda forfeðranna,
pabbi?“
„Ekki eftir að mér var sagt frá Guði.
Hann er faðir okkar allra og bonuin
þykir jafn vænt um stúlkur og drengi“
Pabbi hélt starfi sínu áfram. Mei-hwa
liélt áfram að bugsa um það, sem þau
böfðu verið að tala um: Hversvegna
vildi mamma láta liana deyja, þegar hún
var nýfædd? Mamma hafði þó verið góð
við hana. Hún mundi svo vel eftir fötun-
um, sem mamma hafði saumað á liana,
og þegar hún greiddi á henni hárið. En
liún hafði heldur ekki gleymt því, þeg-
ar mamma reyrði á henni fæturnar. Hún
var þá fjögra ára gömul. Fyrst var bún
látin sitja lengi með fæturna í eins heitu
vatni og bún framst gat þolað. Þegar
fæturnir voru orðnir vel mjúkir, voru
þeir reyrðir með löngum borða. Það var
reynt að kyrkja fótinn saman um ökl-
ann, til þess að liann yrði ekki lengri.
Af því stafaði nær því óþolandi þrautir,
bæði dag og nótt. Hún harkaði af sér
þegar aðrir sáu til, en væri hún ein, grét
liún. Mamma hennar hugbreysti hana.
Hún var sjálf með svo litla fætur að bún
gekk á liælunum. Enginn heiðarlegur
maður mundi velja syni sínum konu,
sagði hún, sem hefði stóra fætur eins
og „ja-tó“,*
Mei-hwa var búin að vera með reyrða
fætur í sex máánuði, þegar mamma henn-
* „Ja-tó“ eru stúlkur kallaðar, seni seldar ern i
æfilanga þrœlkun.