Ljósberinn - 01.03.1946, Síða 9

LJÓSBERINN
49
ar dó. Pabbi var þá orðinn kristinn og
hann leysti strax a£ henni böndin. En
hvað hún gat vorkennt öllum litlum
stúlkum, sem höfðu reyrða fætur, og áttu
ekki kristinn pabba eins og hún.
Meðan bún var að bugsa um þetta
lækkaði sólin æ meir á lofti. Pabbi liain-
aðist við að planta. Það jvar líkast því að
plönturaðirnar hjá bonum lengdust í
kapp við skuggana af trjánum. En hvað
þeir voru orðnir langir og skrítnir.
„Sérðu livað ég er stór?“ sagði litli bróð-
ir, og benti á skuggann sinn.
Pabbi rétti ekki úr sér fyrr en sólin
var liorfin á bak við liæðirnar í vestri.
Mei-hwa bjálpaði litla bróður upp í aðra
körfuna og sjálf komst hún upp í hina
hjálparlaust.
Þau töluðu fátt á lieimleiðinni. Pabbi
var þreyttur í bakinu og gekk svo hægt
að körfurnar breyfðust varla.
„Pabbi, af liverju er kvöldroði?“
spurði Mei-hwa. Yfir Tsnig-slmi-gó voru
skýjaflókai-, rauðir eins og logandi eldar.
„Eg get ekki útskýrt það, barnið mitt.
Eg hef ekki gengið í skóla og Iært að
lesa. Þegar þú ert orðin dálítið stærri,
skalt þú fá að fara í kristniboðsskólann
í Fu-loh-cbén“.
„Pabbi, er himininn alltaf svona fall-
egur að innan?“
„A himnum er miklu fegurra en þetta.
f*etta eru ekki nema myndir, sem Guð
% hengir út, til þess að við skulum vita
hve fagrir bústaðir lians eru á himnum“.
Meira get ég ekki sagt ykkur í þetta
skifti úr þessari sögu. En ég get þó sagt
ykkur hvernig hún fór. Þegar Mei-hwa
var orðin stærri fór lnin í skóla. Það var
hamingjusamasti dagurinn í lífi liennar,
og í lífi pabba hennar, þótt þau yrðu þá
að skilja í bili. Kínversk börn lilakka
ekki til neins meira en að fara í skóla,
og kínverskir foreldrar þrá ekkert meira,
en að börnin þeirra geti lært eitthvað.
Nú finnst mér ég alveg geta séð litlu
Mei-hwa. Hún er í sínum fallegustu föt-
um, með útsaumaða tauskó á fótunum
og með svarta, digra fléttu langt niður á
bak. Hún heldur á skólabókum undir
annarri hendi. I hinni hendinni heldur
hún á látúnskeri, fullu af viðar-glóðum,
af því að ekki er nein upphitun í skól-
anum. Þegar börnin eru öll komin inn
í skólastofuna staðnæmast þau augna-
blik, standa teinrétt og liorfa öll á kenn-
arann, beygja sig öll samtímis djúpt fyr-
ir honum, og setjast síðan. Þau eru í skól-
anum allan daginn, skreppa aðeins heirn
á máltíðum. Þau sem eru lengst að liafa
nesti. Þegar ekki er verið að kenna, lesa
þau það, sem hefir verið sett fyrir, öll
samtímis, — livert í kapp við annað og
eins liátt og þau geta. — Haldið þið ekki
að heyrist til þeirra!
Mest gaman þætti ykkur að geta horft
á kínversku börnin, þegar liringt er út
í frímínútur, og þau riðjast út úr dyrun-
um, lilaupa út um allan skólagarð eins
og fjaðrafok, með gáska og galsa og fara
þar í ýmiskonar leiki, eins og t. d.
1. Blindingsleik.
Elsta barnið í hópnum leikur hœnu
og er vandlega bundið fyrir augu þess.
Hin börnin leika kjúklinga. Þegar hæn-
an kallar: „Tsú-tsú, pút-pút, komi mín-
ir kjúklingar“, læðast kjúklingarnir að
lienni úr öllum áttum, blaupa í kring-
um liana tístandi en forðast að láta ná