Ljósberinn - 01.03.1946, Blaðsíða 14

54
LJÓSBERINN
inni. Auðvitað geturðu ekki slegið nein
veruleg högg með þeirri hendi, en allt í
einu skaltu gefa honum vel útilátið högg
með vinstri hendinni. Og þú skalt sjá,
hvort hann liggur ekki“.
Þeir ræddu lengi saman. Þegar Roh
fór um kvöldið skimaði Jim éftirvænt-
ingarfullur í kringum sig eftir Steve.
Nú leið langur tími og það leit út eins
og Steve væri alveg búinn að glevma
stríðni sinni. Kvöld nokkurt sendi Jane
Jim eftir mjólk í könnu. Jim hljóp inn
um liliðið, sem liggur frá götunni inn
í garðinn. Allt í einu kom fótur í Ijós
þvert yfir gangveginn og Jim hrasaði og
missti könnuna, sem fór í þúsund mola.
Jim gat forðað sig falli, en særðist á öðr-
um fætinum. Eins og elding þaut hann
af stað á eftir Steve, sem hann sá hvería
yfir girðinguna á næsta garði. Jim sinnti
ekki blóðinu, sem vætlaði niður efth-
fætinum. Og án þess að íhuga, hvort
hann gæti nú í raun og veru ráðið við
Steve, klifraði hann yfir girðinguna, sem
árásarmaðurinn liafði horfið á bak vfð.
Steve þrýsti sér fast upp að girðinguuni
og hló með sjálfum sér. Hann reiknaði
alls ekki með því, að Jim veitti honum
eftirför. En á meðan Steve var að gleðj-
ast yfir hrekkjum sínum, stökk Jim nið-
ur rétt við hlið hans. Það hófst heiftar-
legur bardagi. Jim mundi eftir góða ráo-
inu frá honum Rob. Steve varð líka brátf
harla illa útleikinn. Hann fékk fossandi
blóðnasir og reikaði valtur á fótum að
gömlum kassa, er stóð hjá girðingunm.
Skömmu seinna sá Jim úr skúrglugg-
anum Steve snauta inn til sín.
VII.
Jim fer „í skóla“ hjá Jane og Anthony.
Jane frænka lofaði Jim, að hún skyldi
kenna honum að lesa. Þau byrjuðu í sam-
einingu að stauta „Oliver Tvist“. Jim
þótti vænt um þessa bók. Honum viri-
ist liann eiga samleið með hinum fátæka
Oliver, sein hafði liðið margt illt eins
og hann. í fyrstu las Jane og drengur-
inn hlustaði, en smátt og smátt fóru svörtu
strykin og punktarnir að skýrast fyrir
honum. Hann stafaði liægt og benti með
vísifingrinum á orðin. Lestrarnámið var
lionum engin kvöð, heldur leikur, sem
hægt var að leika allan daginn. Það gilti
einu livar hann var staddur, alls staðar
sá hann eitthvað til þess að stafa, t. d.
nöfn verzlananna, götunöfnin og aug-
lýsingar, sem voru víða hengdar upp eða
málaðar á húsveggi.
Þegar hann hafði lokið við „Oliver
Twist“, bað liann Jane að lána sér ein-
hverja bók út í lierbergið sitt. Eftir nokkra
umhugsun gaf hún honum „Robinson
Crusoe“. Nýr lieimur opnaðist honum.
Tímunum saman gleymdi hann sér al-
gerlega og umhverfinu. Daunilli húsa-
garðurinn og óhreinu, yfirfullu húsin
liurfu, og hann var staddur úti á evði-
ey með „Robinson“.
Eftir því sem tímar liðu varð mikil
breyting á lionum. Þegar liann kom til
Jane, var liann alvarlegur og feiminn pilt-
ur og stundum önugur. Hann talaði lítið
og hló aldrei. Líkami lians var eins og
beinagrind og fötin aumustu ræflar. En
þegar frá leið fór liann að safna nokkr-
um lioldum á kroppinn. Það var gcrt
við fötin hans og þau voru nokkurn veg-