Ljósberinn - 01.03.1946, Síða 15

LJÓ SBERINN
55
in hrein. Nærfötin voru þó alltaf af skorn-
um skammti. Áður liafði öll hans orka
farið í það að ná sér í mat og næturstaöi,
en nú fékk hann áhuga á ýmsu og var
mjög námfús. Stundum sagði hann Jane
frá sínu fyrra lífi. Hann þagði aðeins
um veru sína á munaðarleysingjahælinu.
Enginn gat fengið hann til þess að segja
frá æfi sinni þar, og Jane reyndi ekkert
til þess.
„Drengur minn“, sagði hún dag nokk-
urn. „Þú hefur næstum því verið drukkn-
aður í mannhafinu. Veiztu, að sá, sem
er að drukkna, kemur þrisvar sirtnuin
upp? En svo sekkur liann í djúpið og
drukknar. Eg vona það liendi þig ekki'\
Áður reikaði liann stefnulaust um göt-
urnar í leit að fæðu og svefnstað, en nú
gekk liann að þessu vísu. Oft var hann
á vakki niðri við höfnina. Þá liafði liann
jafnan með sér poka, sem hann tíndi kola-
mola upp í og annað eldsneyti, er liann
fann á leið sinni. Á þennan liátt hjálp-
aði liann Jane.
Skemmtilegast fannst lionum þó að
fylgjast með Anthony fram og aftur um
hafnarbakkann. En Anthony var alltaf
að svipast um eftir skiprúmi. Hann var
duglegur og vel liðinn og gat auðveldlega
fengið atvinnu, en liann var vandlátur
og vildi aðeins beztu skiprúmin. Stund-
um fékk hann lánaðan lítinn árabát og
þeir réru um The Pool, þann hluta
Themsár, sem er fyrir neðan London
Bridge. Að lokum fannst Jim liann þekkja
ana eins vel og buxnavasann sinn. Ant-
hony kenndi honum fjölda mörg orð úr
sjómannamáli. Hann sýndi lionum og
sagði hverrar tegundar skipin voru: Bark-
skip, briggskip og skonnortur. Svo hrós-
aði liann eða gagnrýndi hina ólíku far-
kosti, er mættust á fljótinu. Jim spurði
og spurði, og Anthony varð aldrei af-
undinn, lieldur liafði liann æfinlega svar
á reiðum liöndum. Hann skýrði frá því.
að það væri tunglið, sem hefði þau áhrif
á vatnið, að það félli reglulega út og inn
um fljótsmynnið og það héti líka flóð
og fjara. Elann sýndi Jhn hina mismun-
andi fána þjóðanna og sagði lionum,
hvaða vörur væru fluttar heim til Eng-
lands og hverjar fluttar burtu.
Einkum þótti Jim gaman að lieyra frá
ferðum langferðaskipanna, er komu með
te frá Kína og gull frá Ástralíu. Skip
þessi voru þau hraðskreiðustu í heimi
og gátu farið 37 km. á klukkustund. Dá-
lítið fyrir vestan þann stað, er áin Lea
rennur í Themsá, er Blackwall-hafnar-
garðurinn.
Þar lögðust stóru fallegu skipin upp
að, þegar þau komu úr ferðalagi sínu með
dýrmætan varning lianda ættjörð sinni
Ef maður vissi ekki hvar Anthony var,
var reynandi að leita lians þarna. Hans
heitasta ósk var sú, að sigla á einhverj-
um af þessum risavöxnu sæsvönum.
Hann þekkti öll langferðaskipin með
nafni, vissi einnig livað skipstjórarnir
liétu og um ganghraða hvers skips. Hann
þreyttist aldrei á að lýsa kostum skip-
anna og dugnaði og liörku skipstjóranna.
VIII.
Óvœnt atvik.
Einn góðviðrisdag kom Antliony inn
í garðinn og barði að dyrum á kaníuu-
skúrnum. „Komdu með mér upp til Jane,
Jim“, sagði liann. „Ég þarf að segja þér