Ljósberinn - 01.07.1946, Blaðsíða 4

120
LJÓSBERINN
Z. TOBELIUS
Sólargeislinn í nóvember
Maurarnir voru að starfa og strita. Þeir
höfðn mikið fyrir stafni. Fyrst lá það
fyrir þeim að múra vegginn í lierbergj-
unum sínum í mauraþúfunni, til þess
að þau yrðu reglulega hlý og þét.t undir
veturinn. Þá urðu þeir að labba eina
hringferð um öll forðabúrin sín, til að
vita hvort þeir hefðu næga björg til fimm
eða sex mánaða innilokunartíma. Þar
næst urðu þeir að tryggja borgarhliðið
sitt fyrir árásum óvina. — Síðan urðu
þeir að sópa allar mauragöturnar og
hreinsa burtu allar þurrar barrnálar. —
Og loks urðu þeir að klífa upp í næsta
tré til þess að vera þar á varðbergi og sjá
þaðan rás viðburðanna í heiminum og
gá til himins til að vita, hvort þeir sæju
nokkuð til ferða vetrarins, hvort hann
væri nú þegar að ganga í garð.
Fyrir utan allt þetta höfðu maurarn-
ir enn eitt erfitt og dapurt starf fyrir
liöndum. Þeir þurftu að grafa gröf handa
henni stóru mömmu sinni, Náttúrunni.
Að því urðu öll smákvikindi jarðarinn-
ar að vinna, svo mörg sem þau voru,
nefnilega 94 kvintilljónir, 18 kvadrittlj-
ónir, 400,000 trilljónir, 888,000 milljón-
ir 954,367. Skrifið þið nú þessa tölu.
Maurarnir voru aS starja og strita.
Svona voru þau mörg, segja þeir, en ég
veit það ekki svo upp á hár — þau hafa
ef til vill verið 954,365.
Það lá þegar liéla yfir allri jörðinni,
sjö þúsund milljónir af perlum, og eng-
inn tók þær upp. Oll sölnuðu stráin og
beru lauftrén voru þegar búin að sveipa
sig þykkum sorgarbúningi. En fururn-
ar og grenitréin, sem alltaf ganga í dökk-
grænum stökkum, þurftu ekki nema að
bursta mosann af yfirhöfnunum. Dætur
loftsins, vindliviðurnar, sátu uppi í skýj-
unum og kembdu þar mjöll til að sveipa
jörðina í. Það fór hrollur um bárurnar
af kulda. Þær sungu sorgarlög við strönd-
ina, unz þær sofnuðu undir íshjálmun-
um sínum. Og fuglarnir smáu, sem eft-
ir höfðu orðið í fardögum, voru að æfa
sig á ofurlitlum, saklausum sorgartónum,
en kvöldþyturinn í krónum furutrjánna
kvað undir. Það var orðið svo kvöldsett,
svo koldimmt, svo undarlega angurvært.
En — þá brá fyrir sólargeisla, sólar-
geisla úr skíru, himnesku gulli. Hann
skein fram úr skuggadimmum sjóskýjun-
um, gli’traði á hrímperlunum, á sölnaða
grasinu, á berum lauftrjánum, á skugga-
legum furutrjánum, liann skein á iðnu
maurana og á allar hinar 94 kvintilljónir
smákvikinda — og í einum svip varð allt
með öðrum blæ.
„Nei, livað er þetta?“ kvað ugla, sent
sat á flaggstöng og var að æfa sig í að
syngja bassann við: „Svífur að liausti og