Ljósberinn - 01.07.1946, Qupperneq 5

ljósberinn
svalviðrið gnýr“. Röddin var rám, en nú
var allt látið gott lieita, er smáfuglarnir
voru farnir úr landi. — „Hvað er þetta?
Er ég að syngja falskt? Það lilýtur að
koma af því, að ég get ekki lesið eina
einustu nótu, þegar sólin skín svona beint
1 augun á mér“, sagði uglan.
„Þetta nær engri átt“, sögðu maur-
arnir másandi. Þeir liöfðu einmitt verið
að bisa við að setja hrímperlurnar á strá-
m í skipulögðum röðum, en nú fóru
perlurnar að bráðna. „Þetta tjáir ekki.
Lað verður ekki annað en tómt slabb úr
þessu öllu. Er engin sóllilíf til, er nái
alla leið frá norðri til suðurs?“ sögðu
Jnaurarnir.
Engisprettcin var að leika á harmoniku
allt sumarið, en hirti aldrei um að gera
nokkurt vik. Því var það, að hún lá nú
hálfdauð af sulti undir visnu espilaufi,
en lifnaði við sólargeislann og bélt, að
nú væri aftur komið sumar. Hún fór að
láta fingur leika um harmonikuna sína,
en við það duttu af lienni hendur og fæt-
Ur- Hún var öll úr góðu lagi gengin og
þar með var sú skemmtun úti.
Allt þetta sá sólargeislinn, er liann
skein fram úr skýjum á þungbúnum og
dimmurn hausthimninum. Hann sveif á
titrandi vængjum niður gegnum gagn-
S0ett loftið og leitaði að einhverjum á
jörðinni, sem hann gæti huggað og glatt.
Uann bar að lagðri tjörn og glitraði í gljá-
andi haustísnum.
v.Er hér nokkur, sem syrgir?“ spurði
Eann.
»Nei“, svöruðu skóladrengirnir. Þeir
voru að gera sínar allra fegurstu sveifl-
Ur á nýfægðum skautunum og æptu og
göluðu af gleði, en litlu stúlkurnar stóðu
121
við tjarnarbakkann og voru að reyna með
öðrum fæti í senn, hvort ísinn liéldi.
Það var ósköp gaman.
Sólargeislinn í'laug víðar og bar þar
að, sem björk var fyrir með berum grein-
um.
„Er hér nokkur, sem syrgir?“
„Nei“, svaraði björkin. „Hvers vegna
ætti ég að syrgja. Ég veit, að ég verð jafn-
vel fagurgrænni þegar vorar aftur“.
Sólargeislinn flaug nú að fátækulegu
lireysi, þar sem foreldrarnir voru að
miðla öðrum, sem voru enn fátækari, af
brauði sínu.
„Er hér nokkur, sem syrgir?“
„Nei“, svöruðu fátæklingarnir. „Hvers
vegna ættum vi8 að syrgja? Við vitum,
að Guð ber af miskunn sinni umhyggju
fyrir börnum sínum, og við vörpum öll-
um okkar áhyggjum á hann“.
Sólargeislinn flaug nú að fátæklegu
nú að skipi, sem átti í harða höggi við
storminn.
„Er hér nokkur, sem syrgir?“
„Nei“, svaraði gamall háseti. „Hvers
vegna ættum t>ið að syrgja? Við störfum
og látum livergi bugast, livað sem á dyn-
ur, því Gu8 mun stýra skipi okkar í
höfn“.
Sólargeislinn flaug leiðar sinnar og bar
hann nú að sjúkrabeði.
„Er hér nokkur, sem syrgir?“
„Nei“, sagði hinn sjúki. „Hvers vegna
ætti ég að syrgja? Guð er mín heilbrigði
og hann veit bezt, hvað mér gagnar. Því
er sjálf þjáningin mér til gleði, að allt,
sem fram við mig kemur, er að Guðs
vilja og vilji lians er alltaf beztur“.
Sólargeislinn flaug enn einu sinni og
bar þar að, sem kirkjugarður var fyrir.