Ljósberinn - 01.07.1946, Qupperneq 6

122
L JÓ SBERINN
Sólargeislann bar aS sjúlvabeSi.
„Er hér nokkur, sem syrgir?“
„Nei“, svaraði grátandi móðir. „Eg
mun fá að sjá barnið mitt aftur á himni.
Hvers vegna ætti ég að syrgja? Gráti ég,
kæri sólargeisli, þá er það af gleði, af
því að Guð tók barnið mitt svo snemma
inn í sína eilífu gleði“.
Og sólargeislann furðaði á því, að liann
fann enga sorg á jörðinni. En liann var
ekki búinn að sjá allt, sólargeislinn góði.
Stundu síðar skein hann inn um glugga.
Þar inni stóð telpuhnokki og hélt á
blómsturpotti.
„Er hér nokkur, sem syrgir?“
„Já“, sagði litla stúlkan. „Hérna er
einn. Ég syrgi blómið, sem ég plantaði
mér til lieilla. Það hefur visnað í skamm-
degismyrkrinu“.
„Nú, er það ekki annað“, sagði sólar-
geislinn. „Ég skal hugga þig“. Hann skein
nú svo milt á hlómið, að það fékk nýtt
líf og þar með var sorgin úti í litla barns-
hjartanu.
Sólargeislinn flaug aftur og skein þá
inn til fangans í varðhaldinu.
„Er hér nokkur, sem syrgir?“
„Já“, sagði ræninginn, sem sat í lilekkj-
um og beið dóms síns. „Ég hlýt að syrgja,
ég, sem er glæpamaður og bandingi, út-
skúfaður af Guði og mönnum og get ekki
átt neinnar vægðar von“.
„Líttu hingað“, sagði sólargeislinn.
Samstundis skein hann á blað í Biblíunni,
sem hafði verið flett upp einmitt þar,
sem Frelsarinn lofar ræningjanum á
krossinum náð og fyrirgefningu. Og þar
með var sorgin íiti í varðhaldinu og í
lijarta liins örvinglaða manns.
Sólargeislinn flaug enn einu sinni og
kom nú til gamla Nikulásar, þar sem hann
stóð á bökkum freyðandi ár og neri hend-
urnar í örvæntingu.
„Er hér nokkur, sem syrgir?“
„Já“, sagði Nikulás.
„Hvers vegna syrgir þú?“
Ég syrgi barnœsku mína. Ég var van-
þakklátur og óhlýðinn við foreldra mína.
Nú eru þau dáin fyrir löngu. Ég syrgi
æskuárin mín, sem ég hef sóað í leti og
léttúð, og er nú orðinn gamall maður.
Eg syrgi yfir öllu lífi mínu, sem ekki
liefur orðið neinum til gagns eða gleði,
af því að ég hef aldrei hugsað um aðra
en sjálfan mig. Þess vegna ætla ég nú
að fyrirfara mér í ánni“.
„Bíddu við“, sagði sólargeislinn. „Gakk
þú með mér og skal ég þá sýna þér, hvern-
ig jafnvel menn eins og þú geta gert eitt-
hvað gott“.
Sólargeislinn sveif yfir þúfur og þurrt
gras, en Nikulás elti liann, þangað til
þeir komu að tjörn einni, þar sem var
stór liópur af skólabörnum, sem höfðu
skrópað frá skólanum og voru að fara
á skauta í leyfisleysi.
„Taktu nú eftir þessum börnum“, sagði
sólargeislinn. „Og þú skalt segja þeim
hvernig fer, ef menn liugsa ekki um neitt
annað alla æfina en að láta allt eftir sér“.