Ljósberinn - 01.07.1946, Side 8

124
LJÓ SBERINN
Hún fékk ekki frí
En alSI fór pó vel
Anna vonaði, að hún fengi frí í dag,
eftir hádegi.
En nú kom húsmóðir hennar og sagði
henni, að hún þyrfti sjálf að fara að
heiman, en hún yrði að vera dugleg að
koma í lag gluggatjöldunum.
„Já, það skal ég gerau, sagði Anna.
„Eg verð búin að því fyrir hádegi. Mætti
ég svo fara út á eftir?“
„Nei, það er nú einu sinni ekki dag-
urinn þinn í dag, það verður þú að skilja“,
sagði húsmóðir hennar í höstum róm. Og
svo fór hún og Anna sat eftir stúrin á
svipinn. En hún fór strax að gera það,
sem fyrir hana liafði verið lagt, og var
búin að koma öllum gluggatjöldunum
fyrir fyrir hádegi.
Anna var alin upp á munaðarleysingja-
heimili. Foreldrar liennar dóu bæði úr
inflúensufaraldri, þegar hún var smá-
barn. Svo, eftir ferminguna, liafði lienni
verið komið fyrir hjá þessari hefðarkonu,
sem var ekkja og bjó með tveimur dætr-
um sínum.
Anna hafði eignast eina góða vinstúlku
á barnaheimilinu, en þær hittust sjald-
an, því nú var hún í vist í hinum enda
bæjarins og því langt á milli þeirra.
Anna var nýbúin að ljúka starfi sínu,
þegar drepið var á dyr. Það var þá Emma
vinstúlka hennar, sem komin var. Hún
hafði keypt sér nýjan hatt, svo ljómandi
fallegan og nú þurfti hún endilega að
sýna vinstúlku sinni, hvað hann færi
sér vel.
„Húsmóðir mín gaf mér peninga, svo
ég gæti skeinmt mér í dag, og nú verð-
ur þú að koma með út í góða veðrið“.
„Ég má það ekki“, svaraði Anna, döp-
ur í bragði.
„Hvaða dauðans vitleysa er þetta. Víst
keniur þú með“.
„Nei“, sagði Anna, „ég bað um leyfi,
en fékk það ekki. Húsmóðir mín sagði,
að ég ætti að vera heima. Og hvað’ mundi
hún segja, ef hún kæmi á meðan ég væri
í burtu. Og þú veizt, Emma mín, að ég
vil gera vilja Guðs, og því get ég ekki
farið með þér, þar sem ég ekki fékk leyfi
til að fara út“.
„Ó, hvað þú getur verið leiðinleg“,
sagði Emma um leið og liún rauk fok-
vond út án þess að kveðja vinstúlku sína.
Anna sat eftir í eldhúsinu, og sann-
arlega var hún hnuggin. En hana iðraði
ekki eftir að liafa neitað vinstúlku sinni
að koma með henni út, því samvizka
liennar sagði henni, að hún hefði breytt
rétt. Svo fór hún að stytta tímann og
dreifa hugsununum með því að þurrka
og þvo og svo fægja hnífa og gaffla,
svo að allt liti sem bezt út, þegar húsmóð-
ir hennar kæmi heim.
Dyrabjallan hringdi! Ilver gat nú þetta
verið? Var Emma kannske komin aftur?
Anna fór til dyra. Nei, Emma var það