Ljósberinn - 01.07.1946, Blaðsíða 9

ljósberinn
125
ekki. En þar stóð andspænis henni tígu-
^eg kona, sem bauð af sér mikinn yndis-
þokka.
„Er húsmóðirin ekki heima?“ spurði
Lún.
„Nei“, svaraði Anna, „hún er einhvers
staðar úti í bæ“.
„Það var leiðinlegt“, sagði ókunna
konan. „Ég er frænka hennar og lief ekki
séð hana í mörg ár. Og nú hlakkaði ég
svo rnikið til að fá að sjá liana og drekka
nteð henni kaffisopa“.
„Kaffi ættuð þér að geta fengið, þó
ímn sé ekki heima. Gerið svo vel að koma
ínn. Verið getur líka að hún komi á með-
ao þér bíðið eftir kaffinu“.
Eftir örstutta stund kom Anna inn
«ieð kaffið og brauð með.
»Þú býrð til reglulega gott kaffi“,
sagði konan. „Átt þú ekki frí í dag?“
Anna sagði henni svo, að hún hefði
eftir skipun húsmóður sinnar gert hús-
lerkin, svo hefði vinstúlka sín komið,
°g sannarlega liefði sig langað út með'
henni.
„En hvers vegna fórstu ekki út með
Lenni, þið hefðuð ekki þurft að vera
svo lengi, um það hefði þá frænka mín
ekki vitað“.
Anna roðnaði og svaraði:
„.Drottinn minn hefði séð það. Jesús
er alltaf nálægur mér og sér allt, sem ég
geri“.
Ókunna konan stóð npp og horfði fast
en vingjarnlega á Önnu. „Ég þakka þér
fyrir kaffið. Nú verð ég að fara. Ég bið
að heilsa frænku. Ég skrifa henni“.
Anna var dálítið vonsvikin yfir því
að konan skyldi fara svona snögglega.
Hún gat þó ekki skilið, að hún hefði
móðgað hana með því sem hún sagði.
Það varð þá að hafa það. Hún hafði sagt
rétt og satt frá.
* *
*
Húsmóðir liennar liafði ákveðið, að
vera fjarverandi í þrjár vikur með dætr-
um sínum. Hún kallaði á Önnu inn til
sín. Þar stóð hún með bréf í hendinni.
„Frænka mín, sem kom hérna um dag-
inn, býður þér að dvelja bjá sér á meðan
við erum ekki lieima. Hvað þetta á að
þýða,‘veit ég ekki. En þetta stendur þér
nú til boða“.
Og Anna var ekki lengi að lnigsa sig
um að taka slíku tilboði. Henni liafði lit-
ist svo vel á þessa konu.
Og þegar Anna kom á járnbrautarstöð-
ina, þá var þar ekki aðeins bílstjóri með
bíl handa henni, heldur var hefðarfrú-
in þar sjálf mætt, til þess að taka á móti
henni.
Á heimleiðinni sagði frúin henni, að
hún hefði haft mikla blessun af að dvelja
hjá henni, þegar hún ætlaði að heim-
sækja frænku sína. „Þá minntist ég þeirra
tíma í mínu lífi, þegar ég hafði heitið
Jesú því, að fylgja honum og hlýða hans
boðum. Þetta var, því miður, farið að
fyrnast hjá mér“.
„Það var Guðs vilji, að ég var trú hús-
móður minni og fór ekki út, þegar hún
hafði bannað mér það“, sagði Anna.
„Já, og það er Guðs vilji, að ég nú
bjóði þig velkomna inn á heimili mitt.
Ég er alein, því maðurinn minn er dáinn.
Ég skrifa frænku og hún gefur vafalaust
sitt leyfi til þess að þú verðir hjá mér“.
Og nú hafði Anna aftur eignast
mömmu.