Ljósberinn - 01.07.1946, Blaðsíða 11

LJÓSBERINN
127
Eli Rhem - hetjan unga
í Ameríku eru járnbrautarlestir mikið
notaðar og eru þær ein helztu farartækin
þar. — Það gerðist eitt sinn skammt frá
stórri borg þar vestra, að þegar járnbraut-
arlest var að fara yfir stóra brú, þá féllu
nokkrir glóðarmolar niður úr eimreiðinni
og kveiktu í brúnni. Til allrar óhamingju
var veðrið all-bvasst, svo að eldurinn læsti
sig um alla brúna. Fólkið gat ekkert ráðið
við bálið, svo að eftir skamma stund var
brúin brunnin til ösku. Fjöldi manns var
kominn á vettvang og horfði á eyðilegg-
inguna.
Skyndilega lirópaði einbver: „Eftir tíu
mínútur kemur önnur lest! Hvað er hægt
að gera? Lestarstjórinn getur ekki séð
brúna fyrr en bann er kominn alveg að
henni — og þá er það of seint —, allir
farþcgarnir hljóta að hrapa niður! Hvað
getum við gert?
— Enginn svaraði, allir voru gagn-
teknir af skelfingu og lilupu hver um ann-
an þveran í algeru ráðaleysi.
Þá var það 12 ára drengur, sem var
duglegri en allir liinir. Það var Eli Rliem.
Hann þaut í hendingskasti niður brekk-
una, yfir gólfið og upp á bakkann bin-
um megin. Síðan bljóp liann meðfram
brautarteinunmn, þar til liann kom auga
á járnbrautarlestina, sem kom æðandi á
móti lionum með ofsahraða.
Hvað gerði nú Eli Rbem?
Ekki gagnaði neitt að brópa um leið
og lestin færi framhjá, því að þá mundi
enginn heyra til lians. — Hann hafði
ekki langan tíma til umhugsunar. Hann
tók sér stöðu á miðri brautinni, mitt á
milli teinanna, svo að öll lestin gat ekið
yfir liann, ef hún yrði ekki stöðvuð. Hann
stóð nú þarna og veifaði handleggjunum,
veifaði vasaklútnum sínum, og æpti eins
hátt og liann gat, til þess að honum yrði
veitt athygli í tæka tíð. Lestarstjórinn,
sem stjórnaði allri lestinni, kom líka
auga á hann og liélt að drengurinn væri
vitskertur — og veifaði og kallaði til
hans, að hann ætti að fara út af brautinni.
En Eli færði sig ekki úr stað. Hann vissi,
að það mundi kosta mörg mannslíf, ef
lestin yrði ekki stöðvuð.
Lestarstjórinn fann sig nauðbeygðan til
að nema staðar, svo að lestin færi ekki
yfir drenginn. Hann var svo reiður, að
liann stökk niður af lestinni, snéri sér
að Eli og tók að lemja hann fyrir að liafa
stöðvað alla lestina.
í sama bili kom bópur manna hlaup-
andi þaðan, sem brúin liafði staðið, og
þeir sögðu frá því, hversu nærri lestin
liafði verið því að steypast niður í dýpið.
Lestarstjóranum brá mjög í brún, þegar
liann heyrði þetta. Hann horfði á Eli litla,
tók liann í fang sér, kyssti hann og þrýsti
honum hvað eftir annað að brjósti sér.
Farþegarnir komu nú út úr vögnunum,
því að þeir skildu ekkert í því, hvers
vegna lestin hafði numið staðar. En þegar
þeir sáu liættuna, sem þeir höfðu verið í,
og hvernig Eli hafði með liugrekki sínu
frelsað þá, þyrptust þeir að honum, kysstu
liann og þrýslu hönd hans.
Fólkið fór svo að skoða brúarrústirnar,