Ljósberinn - 01.07.1946, Side 13

ljósberinn
129
w. BURTON:
Jitn
Mactavish, umboðsmáður húseiganda,
skelfdist mjög, þegar hann heyrði, að
Jane væri horfin. Frú Mactavish settist á
stól í eldhúsinu og grét óskaplega. Eftir
stutta stund var fregnin flogin um allt
nágrennið. Litla eldhúsið hans Mactavish
fylltist brátt af forvitnu fólki. Menn komu
sér saman um að bíða fram að hádegi.
Ef Jane yrði ekki komin þá, skyldi lög-
reglunni gert aðvart. Frú Mactavish gaf
Jim tesopa og brauðbita. Síðan hélt liann
af stað í rannsóknarleiðangur.
Um kvöldið kom hann heim í skúr-
inn sinn rennandi votur og svangur.
Gauksi fór að blaðra. Ilann gat ekki skil-
ið, hvers vegna Jim var ekki í góðu skapi.
En drengurinn leit raunalega á páfagauk-
mn, grúfði andlitið í höndum sér og grét
í fyrsta skipti um langan tíma.
Hjá sorpílátunum stóðu tveir grannar
og ræddu saman. Jim heyrði ekki mál
þeirra, fyrr en þeir tæmdu föturnar og
gengu fram hjá glugganum á kanínu-
skúrnum.
„Hvar skeði slysið?“
„í grennd við Whitechapel. Það var
víst vöruvagn“.
„Er hún ennþá á St. Bartholomews-
sjúkrahúsinu?“
„Já. Mactavish segir, að hún verði
jörðuð þaðan, þegar lögreglan gefur leyfi
til þess“.
„Einmitt það. En hvað verður um
drenginn?“
„Drenginn. Tja — liann fer sjálfsagt
á munaðarleysingjahælið. Hann hefur
verið þar áður“.
„Það er leiðinlegt fyrir hann. Þetta er
reglulega geðugur piltur“.
„Hann er það. En við fátæklingarnir
höfum víst nóg með okkur‘.
Raddirnar dóu út, en Jim var búinn að
heyra nóg. Það var eins og kanínuskúr-
inn hringsnerist fyrir sjónmn hans, ásamt
kassanum, borðinu og páfagauknum. Jane
var dáin. Hin góða Jane frænka var dá-
in, og hann átti að fara á munaðarleys-
ingjahælið.
Þegar fór að skyggja, vafði Jim svartri
dulu yfir búr páfagauksins, stakk „Ro-
binson Crusoe“ undir jakkann sinn og
yfirgaf kanínuskúrinn. Hann stanzaði
fyrir framan dyx-nar og leit yfir herbergið
í síðasta sinni. Honum virtist Alexandra
prinsessa horfa til sín hryggum augum.
Þarna stóð stóllinn frá Anthony og þarna
hékk bókaliillan, sem liann hafði dreymt
um að eignast fulla af góðuxn bókmn.
Andlit lians var næstum afmyndað af
sorg. Nú varð liann að yfirgefa þetta at-