Ljósberinn - 01.07.1946, Qupperneq 14

130
LJÓSBERINN
hvarf sitt, sem honum þótti orðið svo
vænt um. Það var eins og hann heyrði
manninn segja á ný: „Tja — liann fer
sjálfsagt á munaðarleysingjahælið. Hann
hefur verið þar áður“. Nei, þá var betra
að hverfa strax héðan.
Aðeins tunglið og svartur köttur úti
við girðingu, voru vottar að því, þegar
Jim litli læddist burtu með búrið.
XIII.
„Blótsaini-Jens“.
Það vekur alltaf sársauka og söknuð
að sjá á bak vinum sínum, hvort sem
það eru menn eða dýr. I tvo sólarhringa
skildi Jim páfagaukinn ekki við sig. En
svo varð honum Ijóst, að hann yrði að
losna við fuglinn. Það var þungbær raun.
En ógerningur var að rápa stöðugt um
göturnar með páfagauk í búri. „Götu-
flakkararnir“, blístruðu, þegar þeir sáu
hann, en hitt var þó miklu verra, að liann
gat ekki bæði gætt páfagauksins og unnið
sér fyrir matarbita. Nei, það var engin
önnur leið. Hann varð að skilja við
gauksa. En hver vikli kaupa páfagauk-
inn? Að vísu var þetta afbragðs páfa-
gaukur, sem gat sagt: „Guð varðveiti
drottninguna!“ — Eftir mikil heilabrot
ákvað Jim að fara til gestgjafans í „Hirt-
inum“. Hann hafði ætíð verið mjög vin-
gjarnlegur við liann og reynzt honum vel.
Sá góði maður myndi áreiðanlega kaupa
af honum fuglinn.
I Eastend eru margar kirkjur, en þar
eru mörgum sinnum fleiri veitingahús. í
fjórða eða fimmta hverju húsi er veit-
ingakrá. Margar af þessum krám bera
glæsileg nöfn, en þegar inn kemur, er
skítur og ómennska í öndvegi. Staði þessa
sækir ekki prúðbúið fólk. Þangað koma
sjómenn, er eyða margra mánaða hýru á
nokkrum dögum, verzlunarmenn, er
skála yfir góðum kaupsamningum, fjár-
hættuspilarar og bófar. En meiri hluti
viðskiptavinanna eru fátæklingarnir í
Eastend, sem leitast við að draga slæðu
gleymskunnar yfir eymd hversdagsleik-
ans með hjálp Bakkusar. Það eru blá-
fátækir lieimilisfeður, er eiga hungraðan
og klæðlítinn barnahóp. En það eru ekki
aðeins karlmenn, sem koraa þangað.
Margar konur drekka sig þar einnig ölv-
aðar.
„Hjörturinn“ yar eins og flest veitinga-
húsin í liverfinu. Hann var livorki betri
né lakari. Þegar Jim opnaði dyrnar, rauk
þykkur tóbaksmökkur og vínþefur fram-
an í vit hans. Hann stóð kyrr nokkur
augnablik í dyrunum, eins og liann hik-
aði við að fara lengra.
„Komdu inn, drengur. Lokaðu dyruu-
um. Við getum ekki hitað upp allt Step-
lieny-hverfið“.
Jim gekk þögull í áttina til afgreiðslu-
borðsins. Hann gekk fram hjá þrem liold-
ugum konum, er sátu við öldrykkju. Þær
virtu Jim forvitnislega fyrir sér. Karl-
mennirnir tóku aftur á móti alls ekki eftir
lionum. Hver bekkur sýndist setinn, —
hvergi sást auður stóll. Veitingastofunni
var skipt í tvennt. Yfir dyrunum að innri
stofunni hékk stór glansmynd, sem átti
að tákna Neptún, ríðandi á stórum hval
með fork í hendi. Fyrir innan afgreiðslu-
borðið voru hilluraðir upp með öllum
vegg. Á hillunum stóðu flöskur, er voru
mismunandi að lit og lögun. Þar voru
mjóar flöskur með skrautlegiun vörumið-