Ljósberinn - 01.07.1946, Qupperneq 15
L J Ó SBERINN
131
uin, belgvíðar flöskur, næstvuii því liáls-
lausar, flöskur, er voru mjóstar um miðj-
una, eins og ungar heimasætur og gagn-
sæjar flöskur fyltar grænlitum vökva. A
miðjum flöskuveggnum var ferkantað op
nieð loku fyrir. Lokan var á stöðugri
hreyfingu upp og niður. I gegnum gatið
komu glös og veitingar úr eldhúsinu. —
þlér fyrir innan afgreiðsluborðið hélt
veitingamaðurinn sig, einvaldslierrann
sjálfur, hr. David Morton. Hann var rauð-
birkinn í framan með stóra ístru og átti
erfitt um allar hreyfingar.
Hann leit undrandi á tötralega piltinn,
er hélt á fuglabúrinu í höndunum. „Hvert
ert þú að fara með þetta fuglabúr, Jim?“
Jim liafði aldrei verið hér svona síðla
kvölds, og var hann liálf uppburðarlítill
innan um allt þetta fólk.
„Jane er dáin. Eg get ekki baft páfa-
gaukinn hjá mér. Mér datt í liug, að þér
vilduð ef til vill kaupa liann“.
„Ertu genginn af vitinu, drengur. Hvað
á ég að gera með þennan fugl? Þú sérð
flú þann fjölda, sem hér er inni. Fuglinn
yrði áreiðanlega ekki vel liðinn. Auk þess
er mönnmn illa við öll dýr, hvort sem það
eru mýs, kettir éða páfagaukar. Nei, Jim,
það get ég elcki, en ég skal gefa þér öl
að drekka, ef þú ert þyrstur“.
??Já, þökk fyrir, en ég kom ekki þess
vegna. Eg þarf að losa mig við páfagauk-
inn. Vilduð þér ekki tala við konuna
yðar? Þetta er ágætur páfagaukur. Hann
getur sagt svo margt“.
?,Því miður get ég ekki keypt liann,
Jim, en lofðu mér að lieyra hversu ágæt-
Ur hann er. Hvað kann liann að gera?“
Jim tók klútinn af búrinu, stakk fingr-
unmn inn til gauksa og flautaði. Gauksi
hallaði höfðinu og virtist líta raunalega
á Jim. Hann talaði þó ekkert. Jim reyndi,
hvað liann gat að fá gauksa til að tala, en
árangurslaust.
„Hann er einþykkur, sá litli. En ef til
vill ertu líka að leika á okkur“, sagði
ein konan.
„Jim er góður piltur“, sagði veitinga-
maðurinn. Hann leikur ekki á neinn. —•
Hér er ölkanna. Þú getur áreiðanlega
selt páfagaukinn einlivers staðar. Drekktu
nú ölið“.
„Hann er venjulega mjög viljugur að
tala. Hann getur sagt . . .“ Óskaplegur
hlátur yfirgnæfði rödd Jims. Hláturinn
kom frá borði einu, þar sem fjórir menn
sátu við spil. Einn þessara manna bölvaði
allhraustlega, en hinir hlógu, svo að und-
ir tók í salnum. Stuttur, pervisalegur
náungi gekk að afgi'eiðsluborðinu til veit-
ingamannsins. Hann reyndi að pretta okk-
ur, en „Blótsami-Jens“ var með lijarta-
ásinn á liendinni og vann auðvitað“.
Það var auðséð, liver var „Blótsami-
Jens“. Hann sat með ánægjuglott á vör-
um og sópaði saman peningunum frá hin-
um. Síðan stóð hann upp, sló Smitli þétt-
ingsfast á herðarnar og gekk með vagg-
andi sjómannsskrefum í áttina til af-
greiðsluborðsins.
„Jæja, veitingamaður. Komdu með
sterkt visky. Ég á það vissulega skilið.
Hvers konar fuglahræðu ertu með þarna,
drengur? Hvar hefur þú stolið þessu?“
„Nei, heyrðu mig nú, „Blótsami-Jens“.
Þessi piltur stelur ekki. Hann er ráð-
vandur drengur. Páfagaukinn á hann
sjálfur. Væri ekki annars rétt fyrir þig að