Ljósberinn - 01.07.1946, Blaðsíða 16

132
kaupa fuglinn, og hafa hann hjá þér um
borð í Lissy? Þú hefur næg peningaráð“.
„Getur hann talað?“
„Það getur hann víst ekki“, kölluðu
konurnar upp.
„Fyrst Jim segir hann geti talað, þá
getur hann það. Reyndu einu sinni enn“.
Jim tók klútinn aftur af búrinu. Gauksi
hrökk upp af værum blundi, blakaði
vængjunum og skrækti: „Gauksa langar
í sykur!“
Gestunum var skemmt. Konurnar
krosslögðu hendurnar á maganum og
hlógu, svo að tárin runnu í stríðum
stramnum niður kinnar þeirra.
„Þarna sérðu. Það stendur heima, sem
Jim sagði“.
„Hvað kostar hann?“
Jim leit spyrjandi á gestgjafann.
„Eg skal borga þér tvær krónur fyrir
hann“, sagði „Blótsami-Jens“.
„Nei, það er of lítið, þar sem þú færð
búrið líka“, sagði veitingamaðurinn. „Þú
verður minnsta kosti að greiða þrjár krón-
ur fyrir hann“.
„Jæja, segjum það. Hérna eru þrjár
krónur. Þá á ég páfagaukinn. Hvað gef-
urðu honum að borða?“
Jim liafði aldrei á æfi sinni eignast
þrjár krónur. Hann var agndofa yfir
þessum auðæfum. Hann skýrði „Blót-
sama-Jens“ gjörla frá öllum venjum og
háttum páfagauksins. En liinn nýji eig-
andi skemmti sér við að láta gauksa narta
í fingurna á sér.
„Hvar fékkst þú hann“, spurði „Blót-
sami-Jens“ að lokum.
Jim sagði honum raunasögu sína.
„Ertu ekkert að gera?“
„Nei“.
LJÓSBERINN
\
„Áttu ekki frænku, ömmu eða eittlxvert
skyldmenni?“
„Þá geturðu komið með mér um borð
í „Lissy“.“
,,„Lissy“?“
„Já, það er báturinn minn. Ég hef nóg
að gera fyrir náunga eins og þig, ef þú
ert ekki svo aumur, að þú getir eitthvað
unnið“.
Þegar kránni var lokað fylgdist Jim
með „Blótsama-Jens“. Hann hélt á páfa-
gauksbúrinu í annarri hendinni, en í
hinni á vínflösku. Þeir stefndu niður að
höfninni, þangað sem ríkisbátarnir hafa
aðsetur sitt. Jim braut heilann um það,
hvort „Blótsami-Jens“ mundi nú finna
„Lissy“, innan um mergð annarra báta,
sem virtust allir nákvæmlega eins. Þessi
nýi húsbóndi hans var ekki laus við að
vera dálítið valtur á fótunum. En Jim
þurfti ekki að gera sér neinar áhyggjur
út af þessu. „Blótsami-Jens“ stökk af
hafnarbakkanum niður í einn bátinn.
Llann skipti sér ekkert af Jim. Drengur-
inn átti sýnilega að komast með búrið
og flöskuna upp á eigin spýtur.
„Þetta er „Lissy“. Það var stærilæti í
rödd skipeigandans. Jim kom ekki auga
á, að „Lissy“ væri í nokkru frábrugðin
venjulegum ríkisbátum. Hún var ná-
kvæmlega eins og hinir bátarnir, er voru
hvervetna í kring eins og síld í tunnu.
ILann lagði búrið varlega frá sér á þil-
farið og rétti flöskuna í áttina til eig-
andans. Utan úr myrkrinu kom í ljós
hálfgerð ófreskja, er tók á sig dýrslögun
og stækkaði óðum. Jim fékk engan tíma
til að átta sig á þessu. Dýrið réðist á liann
með grimdarlegum urri og háværu gelti.
En til allrar hamingju var skepnan