Ljósberinn - 01.07.1946, Síða 17

LJÓSBERINN
133
hlekkjuð, svo að Jim gat forðað sér. Hann
titraði af liræðslu og missti flöskuna, sem
féll á þilfarið og fór í þúsund mola.
„Blótsami-Jens“ stökk til drengsins og
bölvaði kröftuglega. „Hvolpurinn þinn!“
Eg skal kenna þér að gæta betur að vín-
flösku hér eftir. Snautaðu niður í lúkara,
eða ég skal leysa „King“ og siga honum
á þig. Það þýðir ekkert fyrir þig að reyna
til að strjúka héðan. „King“ hefur þefað
af þér, og þú getur verið viss um, að hann
þekkir þig aftur. Snautaðu niður, segi
ég“.
Það rann blóð úr nefi Jims, og hann
hafði hruflað sig á öðrum fætinum. Hann
haltraði áleiðis fram í lúkara. Fyrstu
ákúrurnar voru afstaðnar.
XIV.
Um bor‘8 í „Lissy“.
„Lissy“, sem varð heimili Jiins í marga
mánuði, var langur, mjór bátur — mjög
venjulegur ríkisbátur. í skutnum var dá-
lítil káeta. Á henni var vængjahurð, sem
var bæði notuð sem dyr og gluggi. Fyrir
framan káetuna var hin stóra, opna lest.
Frammi í barka var lítill og þröngur
lúkar.
Hinir ensku flutningabátar, sem sigldu
hvarvetna um fljótið og skurðina, ristu
grunnt, nema þeir væru sökkhlaðnir. Þá
var mjög erfitt að stýra þeim. Vindur og
straumur hrakti þá afleiðis oft og tíðum.
Þegar þeir voru fullfermdir, ristu þeir
svo djúpt, að aðeins rönd af borðstokkn-
nm sást upp úr vatninu. Þeir voru dregn-
ir áfram af liesti, er lötraði eftir götu-
slóða með fram fljótsbökkunum.
Jim fékk leyfi til að hafa lúkarann á
„Lissy“ út af fyrir sig. Það eina, sem var
gott við þessa kitru, var það, að hún lak
ekki, annars var hún ekki óáþekk kanínu-
skúrnum í húsagarðinum hjá Jane. Nú,
um annað var ekki að ræða, og vissulega
var þessi lúkar skárri en skúmaskot göt-
unnar. Og Jim vildi miklu heldur vera
hér lieldur en í „fínu“ káetunni hjá
„Blótsama-Jens“. Hann þorði aldrei að
vera aftur í bátnum, nema þegar þeir
voru á siglingu. Skipstjórinn kom honum
í skilning um það, að honum bæri að
lialda sér frammi í.
Auk þess var það „King“. Við dags-
birtu kom það í ljós, að ófreskjan ógur-
lega, er liafði stokkið á hann fyrsta kvöld-
ið, er hann kom um borð í „Lissy“, var
stór St. Bernhards-hundur. Þeir voru
ekki ennþá orðnir vinir. Blóðhlaupin
augu „Kings“ fylgdu hverri hreyfingu
Jims, þegar hann nálgaðist hinn forboðna
stað í bátniun. Nokkrum sinnum hafði
hann reynt að glefsa í buxur lians, og
það var svo sem auðséð, að honum myndi
vera mikil ánægja að höggva beittum
tönnunmn í læri Jims. Þegar þeir voru
á siglingu, voru hlekkir lians leystir, og
fylgdi liann eiganda sínum eftir, sem
teyrndi hestinn með fram fljótsbakkan-
um.
,,B!ótsami-Jens“ liafði fengið viður-
nefni sitt vegna þess, að liann var frara
úr hófi blótsamur. Þegar hann var
ódrukkinn, var hann friðsamur og hæg-
látur í umgengni. En því miður var liann
flesta daga undir áhrifum áfengis, og þá
hafði liann allt á hornum sér. Jim fékk
mörg ljót orð í eyra. Ekkert verk leysti
hann svo vel af hendi, að húsbóndi lians
finndi ekki eitthvað atliugavert við það.