Ljósberinn - 01.07.1946, Side 18

134
LJÓSBERINN
Skammir og ljótur munnsöfnuður rigndi
yfir liann daglega. Og oft var liann bar-
inn. Meðan Jim var hjá Jane þyngdist
hann, en nú varð hann magur og kinn-
fiskasoginn. Honum leið bezt, þegar hann
stóð við stýrið á „Lissy“, en liúsbóndi
hans, ásamt „King“, fylgdu liestinum
eftir meðfram fljótsbakkanum. Þá gat
hann látið sig dreyma fagra drauma í
næði. Á þeim stundum leið hugur hans
langt í burtu, langt út fyrir strendur
Englands, yfir höfin til Anthonys á „Blue
Jacket“. Þegar hann stóð með stýrissveif-
ina í hendinni, og átti að gæta þess að
báturinn héldist á réttum kili, lét hann
sig dreyma, að hann væri um borð í
„Blue Jacket“. Stýrissveifin er stórt stýr-
ishjól, og hann stýrir alls ekki í lygnrnn,
enskum skipaskurði. Nei, hann er stadd-
ur í Magellanssundi og verður að hafa
vakandi auga á skerjum og grynning-
um. Jim Parvis skipstjóri, veit glöggt um
þá miklu ábyrgð, er á honum livílir. Of-
urlítil mistök geta hæglega steypt þess-
um stolta sæsvani á kaf í brimlöðrið, og
brotið hann í spón. En liann er þaul-
kunnugur á þessum slóðum. Hann þekkir
gjörla skerin og boðana. Aðeins liann einn
getur stýrt skipinu heilu og höldnu. —
„Blótsami-Jens“, hesturinn og hundur-
inn, eru horfnir úr vitund hans. Og
hæðirnar í fjarska eru orðnar að fjöll-
um í óvinveittu landi. íbúarnir liggja
í leyni, vopnaðir spjótum og örvum. Það
er kvöld. Ljósin í gluggum liúsanna og
bændabýlanna eru alls ekki lampaljós.
Það eru flöktandi logar af bálum þeim,
sem hinir frumstæðu íbúar landsins hafa
tendrað. Og þegar áfangastaðnum er náð,
er hann ekki staddur í litlu fljótsþorpi,
heldur í Buenos Aires eða New York. —
En komið gat fyrir, að veruleikinn yrði
miskunnarlaus, og vekti liann óþægilega
upp af dramnum sínum, eins og t. d.
daginn, sem honum fataðist við stýrið.
Það var lítill flutningur um borð, og
„Lissy“ var þess vegna nokkuð völt. Jim
var eins og venjulega með hugann langt
burtu og tók því ekki eftir, að bátinn
bar dálítið af leið. I einni svipan rak
„Lissy“ burt frá bakkanum fyrir straumi
og vindi. Dragreipið dróst til, og áður
en nokkurn varði lá hesturinn í skurð-
inum. Formælingahryðja skall á. Jim
sleppti stýrinu og greip langa stöng. Og
honum tókst til allrar hamingju að ýta
„Lissy“ upp að bakkanum. Honum varð
fyrst hugsað til hestsins. Hvað hafði orðið
um hann? Hann var heill á húfi, sem
betur fór. Að vísu náði vatnið honum
hátt, en liann var ómeiddur.
Skurðbakkarnir voru mjög brattir, svo
að það var ekki hlaupið að því að koma
hestinum upp. En það tókst þó eftir nokk-
urt stríð.
Jim liélt annars mikið upp á þessar
bátsferðir. Hefði King ekki verið, og ef
„Blótsami-Jens“ ekki stöðugt verið undir
áhrifum áfengis og þess vegna alltaf jafn
ofstopafullur, þá myndi Jim áreiðanlega
hafa kunnað prýðilega við sig. Það var
dásamlegt fyrir stórborgardreng, sem var
vanur þröngum, óhreinum götum og ryk-
megnu lofti, að sjá sumarskraut enskrar
sveitanáttúru. Hann sá græna grasfláka,
þar sem einstök tré stóðu hér og þar,
stórar hjarðir af búpeningi á beit og lítil
sveitaþorp með litlum, hvítgráum kirkj-
um.
Framh.