Ljósberinn - 01.07.1946, Blaðsíða 20

Syd
60 J SAG
imerkuriörin
SAGA í MYNDUM eftir HENRYKSIENWEWICZ
I kofa höfðingjans var bjart og notalcgt, því Mea
hafði ekki aðeins kveikl á ljóskerinu, sem þau notuðu
í Baobab-trénu, heldur líka á ferðalampa, 6em þau
erfðu eftir Linde. Næsta dag fór Stasjo úl að skoða
sig um. Fyrir liádegi bafði hann skoðað hvern krók
og kima. Hvað öryggi snerti var Linde-fjall, eins og
Stasjo liafði skýrt það, tilvaldasti staður í Afríku.
Braltar lilíðar þcss voru öllum skpnum ófærar
runnanum geit og kiðling, sein Dervisharnir, er rændu
negrunum, höfðu af einhverri tilviljun ekki fundið.
Af þeirri ástæðu gat nú Nel fengið daglega indæla,
nýja mjólk. „Hvað eigum við nú að gera hér?“ spurði
Nel. „Það er nóg að gera“, sagði Satsjo. „Ertu húin
að gleyma flugdrekunum?“
„Flugdrekunum — ekkert kæri ég mig um að leika
nema sjimpönsum. Hvorki ljón, tígrisdýr eða hlé-
barðar gátu klifrað brekkur toppsins, og við inn-
gang gjárinnar sat King og gætti lians, svo að þau gátu
örugg lagt sig til svefns. Á miðri „eynni“ var upp-
sprettulind með kristaltæru vatni. Á allar liliðar var
„eyjan“ umkringd skógarhafi.
Þegar Stasjo kom aftur til kofans, beið hans óvænt
sjón. Nasibu litli liafði nefnilega fundið í hanana-
mér að flugdrekuin“. „Þú skalt heldur ekki leika þér
mér að flugdrckuin". „Þú átt heldur ckki að Ieika sér
að þeim, þú átt að sauina þá saman“, svaraði Stasjo.
Og svo útskýrði hann fyrir henni hugmynd sína. Hann
ætlaði að útliúa marga dreka og skrifa á þá nöfn
þeirra og dvalarstað, og hvert þau ætluðu að lialda.
Siðan ætlaði hann að sleppa drckunum, þegar vindur
væri austlægur. Nel varð stórhrifin af þessu áforrni.