Ljósberinn - 01.08.1946, Side 5

LJÓSBERINN
141
Hann efndi það
SAGA FRÁ NORÐUR-SVÍÞJÓÐ
Saga þessi gjörðist á dimmu og nístings-
köldu vetrarkvöldi. Stjörnurnar brugðu
daufu skini á lítinn dreng, Andrés að
nafni, sem reið á liarðastökki gegnum
skóg til næsta bæjar. Hann var að sækja
lækni. Þegar liann kom inn á götur
bæjarins, fann liann liús læknisins við
bjarmann af götuljósunum. Þar nam hann
staðar, steig af baki og bringdi dyra-
hjöllunni. Til dyra kom húskarl læknis-
ins, gamall maður, með logandi kerti í
liendi og opnaði liliðið.
„Hvað er um að vera?“ spurði karlinn
nnugur.
„Býr Albert læknir hér?“ spurði dreng-
nr einarðlega.
„Já, víst á hann hér heima, en áttu
nokkurt erindi við hann svona seint á
degi?“
„Hann faðir minn, sem er fjósamaður
landsetans á Fossi, varð fyrir því slysi
að liann stóri boli stangaði hann illa, og
hann deyr áreiðanlega, ef læknirinn kem-
nr ekki góðfúslega þegar í stað til að
hjálpa honum“.
„Og hann kemur eflaust í fyrramálið.
Þú getur þó ekki farið fram á, að liann
leggi út í náttmyrkrið í þessum nístings-
kulda?“
»Jú, það gjörir liann, því að ég veit,
að hann er góðmenni, og þegar ég verð
sler, þá skal ég borga honum það“.
„Að þú borgir, strákhnokkinn þinn, en
hvað þé r getur dottið í liug!“ sagði karl-
inn og liló við. „En nú skal ég fara inn
°g segja lækninum til þín“.
Þegar læknirinn kom út í dyrnar, bað
Andrés litli bann sem bróðurlegast að
koma nú með sér. Iíann pabbi minn deyr
annars frá mér og systkinunum mínum
finun saman“, sagði Andrés litli. „Ég skal
borga lækninum það, þegar ég verð stór“,
fullyrti liann.
„Þú ert dugnaðar-drengur, þó þú sért
lítill vexti“, svaraði læknir vingjarnlega.
„Ég skal víst verða þér samferða“.
„Ég þakka“, sagði Andrés liiminglaður.
„Þér takið þá, læknir, hestinn minn og
ríðið honmn, þótt gamall sé. Hann er
traustur, þótt hann sé ekki mikil vexti.
„Jæja, en hvernig kemst þú þá heim
aftur?“ spurði læknirinn.
„Og ég get svo hæglega fylgst með á
hlaupunum“, sagði Andrés, því að honum
þótti svo vænt um að læknirinn vildi
koma með honum.
Fjósamaðurinn bjó í litlu liúsi utan
bæjarins; nú lá hann þar illa útleikinn
eftir bola; boli liafði rekið hornið í.kvið
lionum. Albert læknir skoðaði meiðsliu
með mikilli varfærni. Meiðslið var næsta
tvísýnt, en þó tókst lækninum að bjarga
lífi sjúklingsins. Yar liann lagður á bæj-
arspítalann, og er liann hafði legið þar
um hríð, var lianu allieill orðinn. Þegar
hann var útskrifaður af spítalanum, þakk-
aði liann hinum alúðfega og duglega lækni
hjartanlega læknishjálpina og kvað hann
liafa verið verkfæri í hendi Guðs, sér til
bjargar. En um leið lét liann í ljós liryggð
sína yfir því, að nú hefði hann ekkert til
að borga lækninum fyrir hjálpina.