Ljósberinn - 01.08.1946, Page 7

Z. TOBELIUS
143
BLÖMIÐ
Vér blómsturjrœi sáum, en bufjum Drottins hönd
Urn blessun yfir sæSiS, þótt leiðin sýnist vönd
írá dujtinu aS hejjast mót liiminljósi skœru
unz hjarta-blöSin megna aS bergja á lojti tœru.
Og liversu mikil gleSi er litill leggur sést
úr lágri moldu rísa, þaS finnur Iwer sá bezt,
er gróSursctur blóm sín á leiSi vinar lálins
»g leggur viS jmS alúö, af Jrcli hugar grálins.
Og hver einn lítill stilkur er huga gleSi ný
og hvert citt fíngert smáblaS á kœrleiks-blómi J>ví.
ÞaS er sem berist kveSjur jrá andans Ijósa heimi
um œSar jtess og taugar, er Ijújt til hjartans streymi.
ÞaS blóm er einatt vökvaS meS von og ást og þrá
°g vel aö rótum hlúS, cins og framast verSa má.
En fullkomnuð er gleðin, er krónan brumið brýtur
°g brosandi og fögur mót geislum sólar lítur.
Þá hverfur sorgin þögla, er svifti hjartaS ró
°g söknuSurinn þungi, er fyrr í huga bjó,
þvi vissan um aS IjósiS er lífsins œSsli kjarni
er letraS yfir spjöld þess, sem fyrirskrift hjá henni.
Og vissan um aS lífiS er ódauSlegt og eitt,
'iS aldrei þráður slitnar, þótt kjörunum sé breytl
en sálir allt eins tengdar hins sýnilega og hulda —
bún sigrar efans myrkur og stríð við gátu dulda.
M. R. f. R.
Upp frá því tók Albert læknir að lifa
nýju lífi; nú spruttu allar kærleiksathafn-
hans af nýrri rót, kærleikanum til
Drottins.
Hann átti enn langt líf fyrir höndum,
meðbræðrum sínum til blessunar, og
Andrés þjónaði honum með trú og dyggð,
°g efndi með því bernskuheit sitt á hinn
aUra bezta hátt. Og á honum rættist bók-
staflega þetta fyrirheit Drottins:
„Sæll er sá, er gefur bágstöddum gamn;
Drottiníí bjargar honum. á mæðudegin-
«m“. (Sálm. 41, 1.).
Það varð kjörorð húsbónda hans og
síðan þeirra beggja.
ÁVÖXTUR
j
AF STARFI
SUNNUDAGASKÓLA
Kaupmaður nokkur í New York var
einu sinni staddur á sunnudagaskólafundi
þar vestra. Var hann þá beðinn að halda
þar ræðu. Þá svaraði hann:
„Ég ætla þá að segja ykkur dálitla sögu
af betlipilti, sem ég hitti einu sinni á
götu úti.
Einu sinni gekk ég út á fögrum sunnu-
dagsmorgni, til að safna saman börnum
í sunnudagaskólann. Það er að segja í
bekkinn, þar sem ég kenndi. Þegar ég
gekk fyrir eitt götidiornið, þá rakst ég
þar á dreng, berfættan, treyjulausan og
húfulausan. Hárið á honum var eldrautt
og leit ekki út fyrir annað, en að hann
hefði aldrei greitt sér.
Ég spurði hann, hvort liann vildi koma
með mér í sunnudagaskólann.
„Nei“, sagði hann hranalega.
„Jæja, en þú ættir að ganga í sunnu-
dagaskóla“.
„Vegna hvers? Ég kæri mig ekkert um
að vera góður!“
„Af liverju kærir þú þig ekki um að
vera góður?“ spurði ég alvarlega.
„Af því að ég er svangur“, svaraði
hann.
„Klukkan er nú 9“, svaraði ég og leit
á úrið mitt. „Iíefur þú engan morgunmat
fengið?“