Ljósberinn - 01.08.1946, Page 8

144
LJÓSBERINN
„Nei!“
„Hvar áttu heima?“
„Þarna úti í götunni hjá henni móður-
systur minni“.
„Ef þú vilt fá dálitla sneið af hveiti-
brauði, þá komdu með mér til bakarans,
ég ætla að kaupa þar vitund af brauði
lianda þér“.
„Já, það þætti mér gott að fá“.
„Eg keypti nú dálítið af brauði, og
fékk honum það. Hann tók þegar til mat-
ar síns, og af því var auðséð, að hann
var glorhungraður. Eg spurði hann, hvort
hann vildi meira.
„Já, dálítið meira, ef þér viljið gera
svo vel“, svaraði drengurinn.
Eg keypti dálítið meira og fékk honum,
og beið þangað til hann var búinn. Þá
sagði ég við hann:
„Svona, drengur minn, viltu nú fara
með mér í sunnudagaskólann?“
„Þér hafið verið svo góður við mig“,
svaraði pilturinn, „að nú vil ég fara með
yður, hvert sem þér viljið, en gerið svo
vel að hinkra dálítið við, meðan ég skrepp
til frænku með það, sem eftir er af brauð-
inu sem þér gáfuð mér, og þá skal ég fara
með yður“.
Pilturinn kom aftur um hæl og við
urðum samferða í sunnudagaskólann.
Þangað Iiafði harin aldrei komið áður.
Hann gerði sér í hugarlund að sunnu-
dagaskólinn væri samkomustaður, þar
sem drengir væru liárreittir og klipnir í
eyrun.
En nú var hann leiddur til ungrar og
vingjarnlegrar stúlku, og hún minntist
ekki einu orði á fatagarmana hans. Furð-
aði hann sig stórum á því.
Hann varð nú stöðugur nemandi í
sunnudagaskólanum, og sagði mörgum
lagsbræðrum síniun frá honum, og gat
fengið marga þeirra til að sækja hann.
Að hér um bil tveim árum liðnum voru
nokkrir drengjánna sendir til bænda vest-
ur í Bandaríkjunum. Rauðhærði snáðinn
minn var í þeim liópi. Fyrst framan af
hafði ég þær spurnir af honum, að hann
hegðaði sér vel og væri iðinn. Nú eru
nokkur ár liðin síðan ég hef frétt af
honurn, en ég efast ekki um, og ég er
viss um, að liann er vænn og heiðarlegur
maður, hvar-sem hann svo er niður kom-
inn“,
Að svo mæltu fór kaupmaður nokkrunt
orðum um það, hversu miklu það varð-
aði, að ná börnunum í stórborguni vor-
um, þau sem vanrækt væru, inn í sunnu-
dagaskólann. Að SVo mæltu settist hann
niður,
>
I sama bili stóð upp á samkomunni
rauðhærður maður, vel til fara, og mælti:
„k]g er rauðhærði betlipilturinn frá
New York; ég liafðist við í Vesturríkjun-
um um nokkurra ára skeið. Lánið var
með mér, og ég er nú efnaður maður
og á stóran búgarð. Aldrei liefir sólin
skinið á betri búgarð en búgarðinn minn.
Hestar mínir standa hér úti fyrir dyrun-
um, og að samkomunni lokinni væri mér
kært að fá að hafa vininn minn gamla
lieim með mér. Þar skal honum vel fagn-
að og væri mér þökk á að fá að hafa hann
sem lengst að gesti. Ég er nú forstöðu-
maður fyrir sunnudagaskóla. Og allt það
sem ég á í þessum heimi og vona að öðl-
ast í öðrum lieimi, á ég því að þakka,
að ég fékk að kynnast frelsara mínum
Jesú, í sunnudagaskólanum. Hann er
frelsari minn og enginn annar“.