Ljósberinn - 01.08.1946, Síða 9

ljósberinn
145
Storraurinn hvein og öskraði í reiðan-
um á litlu fiskisnekkjunni, þar sem hún
hálsaði holskeflurnar og risti brunandi,
brimlöðrandi bylgjudalina að gamal-
kunnum leiðum út á fiskimiðin. Á söltu
sjómannsmáli var þetta „skítug“ foráttu-
veðursnótt í há-skammdeginu á árinu
1914—’15, við strendur Englands.
Skýjaklakkar þyrluðust fyrir tunglið,
en við og við brutust geislar þess gegn-
Wm bólstraþykknið og vörpuðu silfur-
björtum rákum á önnur fiskiskip, er ösl-
uðu áfram í sömu erindum.
Á hverjum bát var 6 eða 7 manna skips-
böfn. „Svalt var enn á sævi-óalegir sjóf-
ar“. Vqs og svalk var arfleifð þessara
bugrökku manna, sem staðið höfðu í
þrotlausu erfiði frá dagrenningu við
fjörumaðksmokslur og skelfiskstekju í
kyrru grUnnsævi í víkum og vogum við
ströndina, þar sem helzt var skjól og var
fyrir brotsjóum hafsins. Þá tók við úr-
taka og beiting-langra, önglaþéttra lóða
í hankir. En það varð að gera með mestu
vandvirkni, svo ekki flæktist lóðin, þegar
lagt' var. Þessu næst skyldi öllu þessu
vera komið um borð í bátana og því öllu
lokið fyrir rökkrið, en þá skyldu lóðirnar
bigðar á djúpmiðin. Oftast voru sjómenn-
irnir allar nætur á sjónum og eigi leitað
ÞI lands fyrr en með aftureldingu með
aflann. Og það var ekki fyrr en búið var
að selja liann á fiskmarkaðinum í þorpinu
°g „gera að línunni“,. að sjómennirnir
gátu horfið heim til sín, og fengið sér
foglsblund, eftir 36 stunda hvíldarlaus-
I3AN
an eril og vökur. En með öllu þessu sýndu
þeir hver öðrum virðingu og viðurkenn-
ingu, þegar fiskiflotinn brunaði í kapp-
siglingu fram á miðin. Bræðralagið á
sjónum krafðist ekki einungis þrotlausr-
ar og skefjalausrar vinnu, heldur lietju-
lundar og hugrakks hjarta til þess að
mæta hinum síyfirvofandi liættiun á
djúpunum. Slíkar hættur voru ætíð
grimmdarfullar og uggvænlegar, en á
annarri eins nótt og þessari voru þær
hundrað sinnum háskalegri. Iláskalegur
ógnarvoði var á sveimi á sjónum. í við-
bót við löðrunga hins heiftaróða sjávar-
guðs, hinnar undurförulu og lævísu þoku
og öskrandi veðragnýs, bættist nú við
liættan, sem stafaði af „litlu, svörtu kúl-
unni“, sem ekki sást þá stundina, sem
hún stakk sér í bylgjulöðrið. En þegar
hún kom í ljós, gat lnin komið hugprúð-
asta hjarta til að slá hraðar, eða gugna
alveg.
Þetta illyrmi lá þarna í fyrirsát undir
sjólokunum og var þrungið svo miklu
sprengiefni, að nægði til að sökkva stærð-
ar skipi á örfáum augnablikum. Slík var
ógnar-hættan og skelfingin, sem af tund-
urduflunum stafaði, livort lieldur sem
þau láu við festar eða voru á reki.
Þegar bátarnir lyftust og hnigu á bár-
unum, horfðu tvö arnhvöss augu undan
sjóhattsbarðinu hjá hjálmunvölnum á
hverjum einasta bát. Þau borfðu rann-
sakandi út yfir djúpin, ef vera kynni að
einhver óvinurinn væri nálægur, eða
kæmi í ljós. Líf og öryggi félaganna valt