Ljósberinn - 01.08.1946, Page 10

146
JÓSBERINN
á árvekni og trúmennsku þessara augna.
Á milli vindkviðanna var við og við mögu-
legt að heyra sönglagabrot, — glaða sjó-
mannasöngva á sænum, frá einum eða
öðrum bátnum.
Loks var allur flotinn kominn út á
venjuleg fiskimið. Létu nú allir hendur
standa fram úr ermum, að þeyta hinum
löngu lóðum, sem sukku marga faðma
niður í svartan sjó. Þessu næst var öðru
hvoru vitjað um lóðina, veiðin innbyrt,
önglarnir beittir aftur og endurvarpað í
djúpin.
Eftir margra stunda erfiði tók flotinn
að búa sig undir að leita hafnar, þegar
dagsbjarminn byrjaði að roða austurhvel
himinsins. Þá gerðist þetta allt í einu,
óvænt og snögglega, eins og hendi væri
veifað, að djöfullinn í djúpinu greiddi
sitt svikavakra heljarhögg. Það kom utan
úr myrkrinu með ægilegri eldingu og óg-
urlegu, öskrandi þrumuhljóði.
Andartak stóðu allir höggdofa. Var
sem á dytti dauðaþögn, þrátt fyrir briin-
gný og þórdunur stormsins. Það var með
öllu þarflaust að spyrja nokkurs. Þeir
vissu, sem var, og allt of vel, að einhverjir
úr flokki þeirra höfðu fært lokafórnina
í baráttunni fyrir fötum og fæði.
„Leggðu stýrinu duglega við á bak-
borð“, kallaði Jóhannes, skipstjórinn á
skútunni, sem var næst slysstaðnum. Það
er Betúel og skipshöfnin hans, sem orðið
hefir fyrir því, drengur minn. Verið get-
ur að þeir hafi ekki allir farisL Við ger-
um það, sem við getum — en“. Oskrið
í vindinum kæfði síðustu orðin í setn-
ingunni, en skipverjar luku við hana í
huganum. Það var lítið hægt að gera,
þótt ekki vantaði viljann. „Það ætti að
vera einhvers staðar á þessum slóðum,
sem þeir hafa sokkið“, sagði Jóhannes
eftir nokkrar mínútur. „Getið þið komið
auga á nokkuð, félagar?“ Áköf augu rann-
sökuðu rokfreyðandi sævarflötinn, en
gátu ekki séð annað en bleksvart djúpið
með ölduföldum, silfurrefluðum í tungls-
ljósinu. Djúpið varðveitti dyggilega leynd-
ardóma sína. „Það er líklega réttast að
við snúum við, félagar“, kallaði skip-
stjóri. Honum varð liugsað til fréttanna,
sem hann átti eftir að flytja þeim, sem
hiðu með eftirvæntingu heima á strönd-
inni.
„Iivað er þetta, skipstjóri?“ kallaði
einn af skipshöfninni, „þarna á stjórn-
borða, á að gizka í 150 faðma fjarlægð“.
„Þú hefir rétt fyrir þér, piltur minn,
þarna er sannarlega eittliVað á floti“. —
Skútan breytti tafarlaust stefnu, og nú
var siglt í áttina að rekaldinu.
„Guði sé lof, félagar, þetta er Betúel
sjálfur og hefir bundið sig við sigluás“,
hrópaði skipstjóri eftir nokkur augna-
blik, heitur af fögnuði. Þegar skipið nálg-
aðist vogrekið og manninn, sem hélt sér
þar dauðahaldi, tók hann að æpa og
kalla hástöfum, en þeir, sem á skipinu
voru, gátu ekki heyrt til hans. Skipið
nálgaðist óðum og maðurinn öskraði
hærra og liærra og ákaflegar, en stormur-
inn þreif köll hans með sér, svo að skip-
verjar heyrðu þau ekki.
Þarna var reyndar annað sprengidufl
á reki. Skipverjar sáu það ekki. En það
var því greinilegra og ógurlegra í augum
mannsins á sigluásnuin. Það hossaðist
þarna upp og niður með seiðandi, skelfi-
legri nákvæmni, beint á milli skipsins og
mannsins. Og aftur öskraði maðurinn á