Ljósberinn - 01.08.1946, Side 11

147
LJÓSBERINN
ránni af öllum lífs og sálarkröftum, til
þess að vara skipshöfnina við hinni óum-
flýjanlegu og yfirvofandi tortímingu. En
ekkert stoðaði.
Hann sá bilið styttast milli sín og bjarg-
vætta hans. Mörg liundruð myndir þutu
eins og eldingar um huga hans. Hann sá
fiskimannakofann sihn heima og elsku-
legt andlit eiginkonu sinnar. Honum
heyrðist hún kalla á sig. Hann horfði í
huganum á félaga sína, þar sem þeir voru
í smáflokkum niður við lendinguna að
segja frá ævintýrum sínum. Þessar og því-
líkar liugsanir leituðu eins og eldingar
um huga hans á Ijóssnöggum augnablik-
um. Hann horfði á bátinn í þróttlausu
ofvæni. Hann stefndi rakleitt á tundur-
duflið. Skyldu þeir ekki koma auga á
það? Þeir hlutu að sjá það. Hann slcyldi
fá þá til að sjá það. Hann $afnaði saman
Öllum þrótti sínum, færðist í aukana og
teygði sig eins og hann með nokkru móti
gat á sigluásnum, og öskraði þeim til við-
vörunar: „Sprengidufl! í Guðs bænum
hraðið ykkur að sniia við“. En engin
mannleg rödd hafði mátt til að brjótast
gegn veðrinu. Þá varð Betúel ljóst, að
engin viðvörun gat bjargað hinu aðsteðj-
andi skipið. Það var háns líf gagnvart
þeirra. Og valið var hræðilega augljóst.
Það var einungis eitt úrræði til að stöðva
skipið á flugferð þ ess. Átti hann að nota
það? Gat hann gert það? Já, þessu yrði
öllu brátt af lokið, og þeir myndu skilja
það. Ó, en blessuð, elskulega konan hans.
Hvað um það — og vel á minnst, þeir
eiga einnig konur og börn. Þeir myndu
skilja þetta allt. Drottinn minn og Guð
^mn, minnstu hennar. Hann liorfði löng-
Nnarfullum augum á bátinn, sem var á
leiðinni að bjarga honum. Svo hratt hann
seglásnum harkalega frá sér og — sokk.
Oldurnar risu og hnigu í hljóðri lotningu
yfir höfði honum.
Fyrst í stað gátu sjómennirnir á skip-
inu naumast trúað sínum eigin augum,
„Félagar, hann er sokkinn“, stundi skip-
stjóri upp, og andvarpaði dapurlega. —
Skipverjar rannsökuðu sjávarflÖtinn vök-
ulum vonaraugum, og þá komu þeir auga
á þetta, sem þeim hafði sézt yfir í ákaf-
anum, litlu, svörtu kúluna, skammt þar
frá, er Betúel hafði sokkið. Og þá Iaust
sannleikanum yfir alla skipshöfniná eins
og eldingar-þrumu. Forniaðurinn virtisi
ætla að taka til máls, en það vai' eitthvað,.
sem kæfði orðin í hálsi lionuin. Allir tóku
ofan höfuðfotin hátíðlega, og þarna á ólg-
andi djúpinu ljómaði morgunbjarminn
lítinn flokk manna, sem stóð í lotningar-
fullri návist einhvers, sem meira var en
líf og dauði. Þeir lutu höfðum í virðu-
legri þögn, til heiðurs liraustum og göf-
ugum félaga.
Heimildargögn: Saga þessi gerðist í
fyrri heimsstyrjöld. Þó er erfiðleikum
bundið að fá fullar upplýsingar um sögu-
hetjurnar. Söguritari hefir frásögnina eft-
ir sjómannatrúboðs-presti. Það er ekki
fulljóst, hvort þessi ókunna söguhetja,
sem er undir dulnefni, var í herskipa-
eða fiskiskipaflotanum. Síðari kosturinn
tekinn, enda breytir það á engan hátt
gildi sögunnar. Sagan er sígild til fyrir-
myndar og eftirbreytni, þótt hún sé ekk-
ert einsdæmi.
— Sagan er þýdd úr sunnudagaskólabók-
inni: Gallant Gentlemen. Yarns for
Boys.
Jónm. Halldórsson.