Ljósberinn - 01.08.1946, Side 12
148
LJÓSBERINN
OTTI DROTTINS ER UPPHAF VIZKUNNAR
„Ótti Drottins er upphaf speki
og fögur liyggindi þeim, sem iðka
hann. Lofstír hans varir að ei-
lifu“. (Sálm. 111, 10).
Hún amraa fckk lienni Láru dóttur-
dóttur sinni eittlivað til að sauma, áður
en hún fór að heiman. „Lára mín!“ sagði-
hún, „mig langar til að þú ljúkir við að
sauma þetta, meðan ég skrepp út í bæ-
inn“.
„Já, amma, það skai ég víst gera“.
Og svo fór Anna, amma hennar, leiðar
sinnar og kvaddi ástúðlega. En hún var
ekki fyrr komin út úr dyrunum, en Lára
var tekin að sauma af kappi. ITún var
einstaklega hlýðin og skyldurækin með
afbrigðum.
En Lára fékk ekki lengi næði til að
sarnna; skólasystir hennar ein kom til
hennar og sagði: „Lára, viltu ekki fara
vit með mér? Ó, veðrið verður svo indælt
núna seinnipart dagsins.
„Já, víst yrði það ánægjulegt“, sagði
Lára litla, „en livin amrna fékk mér
þetta og bað mig að Ijúka við að sauma
það, meðan hún væri að heiman, og þvi
lofaði ég og það verð ég að efna“.
„Geturðu ekki gert það í eitthvert
annað skifti?“ spurði stalla hennar.
„Nei, amma gerir ráð fyrir að ég saumi
einmitt þetta, sem eflir er af svuntunni
hennar“, svaraði Lára hiklaust. Stalla
hennar stökk þá burt frá henni með fyrir-
litningarsvip.
Stundu síðar kom Hrói bróðir hennar
og hrópaði af mikilli lirifningu: „Lára,
komdu nú með mér út á völl og sjáðu
fallegu flugdrekana mína Iyfta sér til
flugs. Ó, livað það verður gaman!“
„Já, víst yrði það gaman!“ svaraði Lára
með mestu ró, „en amma bað mig að
vera bviin að falda svuntuna, þegar hún
kæmi aftur heinv“.
„ITvaða bull!“ orgaði Ilrói, og kippti
svuntunni úr hendi systur sinnar. „Það
Jiggur ekkert á með þetta, komdu heldur
og horfðu á drekana mína“.
„Æ, góði Hrói“, sagði Lára blíðlega,
„ég verð að lilýða ömmu“.
Þá þótti ITróa dálítið, en ég ímynda
mér, að liann hafi ekki virt systur sína
minna fyrir þetta.
En nú kom hann Glóinn, eftirlætisgoð-
ið liennar Láru, og þegar liann sá tvinna-
keflið hennar Láru liggja á gólfinu, þá
hófst nvv heldur en ekki fjörugur leikur.
Lára hafði hið mesta gaman af að leika
sér við hvolpinn sinn, en nvi kallaði hún
til lians og sagði: „Ekki núna, galgopi
litli. Allt liefir sinn tíma. Verkið mitt
verður að ganga fyrir leiknum við þig“.
GIói var eklci vel ánægður með þetta,
Og óðara en Lára hafði lokið sínu verki,
spratt liann upp, leit á Láru þeim augvun,
að vvr þeiin mátti lesa: „Nú getum við
farið að leika okkur!“
Svona gekk hlýðnin og guðsóttinn gegn
um allt líf Láru og liéldu henni á rélt-
um vegi. Guð gefi sérhverju barni sams-
konar leiðarþráð. En sum þeirra slíta
hann af sér eða skeyta ekki neitt unv
hann.
En hið bezta, sem liægt er að segja um
Láru, var það, að hún bað frelsara sinn
stöðugt að gefa sér náð til að lialda
fast í þennan þráð.
B. J.