Ljósberinn - 01.08.1946, Blaðsíða 13

LJÓSBERINN
149
Japtfij
Saga frá London
Hverstt iiida'lt væri það ekki, áð fá
fið bvíía sig bfúriiiiá étuiid í iÍmaiidi.
græriu íieyi, þegar sóiin væri bæst á
íofti. t>á gæti húsbóndinn fengið sér
blund í káetunni, eri ÍiéStuririri bitíð tíý-
griéið.
Bátsferðirnar voru að ýmsu leyti til-
breytingaríkar. Hann sá nú t. d. skipa-
^tigana eða „stígana44, eins og mertn
Hefndu þá í daglegu tali. Það var óneit-
bttlega skemnltilegt að sjá vatnið fossa
inn og Íyftá skipurium á jafn auðveldan
bátt, eins og þau væru korktappar. Þeg-
ár Jim sá sér færi á, fór bann að skipa-
stigunum til síkisvarðanna og bjálpaði
þeim að snúa binni stóru vindu, ei* opn*
aði eða lokaði fyrir vatnið í þrepunum.
Þannig kynntist liann mörgum af síkis-
vörðunum.
Síkin voru beimur út af fyrir sig. Marg-
lr menn lifðu þar alla sína ævi. Sumir
skipstjórar böfðu alla fjölskyldu sína bjá
®ér í bátunum. Þetta fólk þekkti ekki
annað heimili. Jim sá sá marga báta
S1gla fram lijá, þar sem þvottur blakti
yið siglur í stað fána, og börn á öllum
oldri léku sér við borðstokkana. Nei, bér
Var ekki leiðinlegt. Stundum kom fyrir
að vatnið hyrfi. í fyrsta skiptið, sem Jim
ttppgötvaði það, varð liann mjög undr-
andi. Það léit' út einS og skurðurinn væri
stíflaðiir. ÁðeíiiS stór renna var frant-
undan. „Hvernig í ósköpunum komumSt
við béðán?“ spurði hariri sjálfan sigi
Þarna var eriginn staður fyrir béstinri,
og rennan var svo lítil, að liann gat ekki
ímyndað sér, að báturinn kæmist í gegn-
um bana. „Blótsami Jens“ stanzaði, batt
bátinn fastan og leysti bestinn.
„Nú verður þú bérna, þangað til ég
kem aftur“, sagði hann og bvarf burtu
með hestinri. Skömmu seinna kom bann
einn aftur.
Nú bófst íurðuíegt verk. Þeir stjök-
uðu bátnum áleiðis inn í rennuna, og Jim
komst að raun um, að bún var stærri,
en bann liafði baldið í fyrstu. Jim fékk
skipun um að leggjast á bakið uppi á
þakinu á káetunni og búsbóndi bans gerði
slíkt bið sama frammi á lúkara. Rennan
var ekki hærri en það, að þeir gátu seilzt
í liana með fótunum.
„Upp með fæturna“, hrópaði „Blót-
sami-Jens“. Þegar þeir ýttu fótunum upp
í rennuna, mjakaðist báturinn hægt
áfram. í miðri rennunni var niðamyrk-
ur, en það stóð ekki lengi. Brátt voru þeir
komnir út um binn endann á rennunni.
Og skammt frá stóð hesturinn tjóðraður,