Ljósberinn - 01.08.1946, Qupperneq 14
150
LJÓSBERINN
XV.
Á „héravei8um“.
Þegar „Lissy“ lá við landfestar hjá
Limehouse, hafði ,,Blótsami-Jens“ mörg
járn í eldinum. Hann var nú t. d. meist-
ari í horundsflúri. Margir sjómenn liðu
miklar þjáningar í litlu káetunni, meðan
„Blótsami-Jens“ pikkaði hjarta eða akk-
eri á hörund þeirra. En hann lét heldur
ekki góða hunda- og kattaverzlun ganga
sér úr greipum. Hann sá um að kínverska
veitingahúsið í Limehouse fengi af og til
„héra“.
Kvöld nokkurt fékk Jim skipun imi
að koma með á „héraveiðar“. Kínverji
nokkur hafði heimsótt „Blótsama-Jens“
seinni hluta dagsins, og höfðu þeir átt
tal saman. Þegar heimsókninni var lok-
ið hyrjaði „Blótsami-Jens“ á að bæta stórt
net, sem líktist einna mest ákaflega stórri
jólasveinshúfu. Járnhringur var festur
utan um netopið. Á hringnum voru
tvennar hjarir, hvor á móti annarri. Þeg-
ar tekið var í tVær snúrur, sem voru fest-
ar við hringinn, féll hringurinn saman.
Þegar veiðibrellan var fullbúin var hún
sett um borð í árabátinn. Síðan var Jim
skipað að taka fram árarnar. Og nú héldu
tveir „veiðimenn“ áleiðis á „héraveiðar“.
„Þú slcalt róa í áttina til Surrey-skipa-
kvínna. Ef lögréglan forvitnast um ferð-
ir okkar, þá þegirðu. Þú veizt ekkert,
skilurðu það!“
Jim skildi. I raun Og sannleika skildi
hann þó ekki baun í því, sem nú var á
seyði. Hann hafði ekki hugmynd um í
hvers konar leiðangur hann var að fara.
Hvernig áttu þeir annars að veiða héra
í Surrey-skipakvínum? Það var honum
óskiljanleg ráðgáta. Þau ár, sem hann
liafði flakkað um göturnar í London,
hafði hann aldrei komið auga á héra.
En hann vissi af reynslunni, að það borg-
aði sig að vera þögull og fleipra ekki frá
leyndarmálum.
Það var ekki mikið um að vera í Surr-
ey-skipakvínum á þessum tíma sólar-
hringsins. Hinar stóru vörugeymslur voru
lokaðar, aðeins verðirnir voru á vakki í
nafni laganna. Hingað komu langferða-
skip hlaðin timbri frá Rússlandi og
Skandinavíu, en auk þess skip með smjör,
osta og annað ljúfmeti til hinna stóru
verzlana í London. Þeir sjómenn, sem
ekki héldu vörð um borð, nutu lystisemda
stórborgarinnar.
Inn undir skutnum á stóru, finnsku
barkskipi bundu þeir félagar árabátinn
við hafnarbakkann. Sá mátti liafa góða
sjón, er fyndi þá hér. „Blótsami-Jens“
tók netið úr felustað þess. Ur vasa sín-
um dró hann flösku með mjólkurlögg í
og rétti Jim. Einnig rétti hann honum
undirskál og poka, sem í var fiskrusl.
„Nú skulum við komast að raun um,
hvort við verðum ekki varir við „héra“.
Gakktu í kringum vöruhúsið þarna og at-
hugaðu hvort nokkuð sé á seyði“.
„Hvort nokkuð sé á seyði?“
„Já, asninn þinn. Farðu og athugaðu
hvort þú sérð verðina“.
Jim gerði eins og fyrir hann var lagt,
en hann sá ekki nokkra sál.
„Hafðu nú augun hjá þér og láttu mig
vita, ef þú sérð einhvern“. „Blótsami-
Jens“ beygði sig niður og fór að mjálma
eins og köttur. Nú, þannig liggur þá í
því, hugsaði Jim. Hérarnir eru kettir.
„Blótsami-Jens“ mjálmaði lengi án þess