Ljósberinn - 01.08.1946, Síða 16

152
L JÓ SBERINN
sendi það silfurbjarta geisla niður á Tlie
Pool. Gegnt Westend gnæfði svartur
Towers-turninn, og hvelfing St. Pauls-
kirkjunnar líktist grísku hofi, sem var
hátt fyrir ofan hin sótugu þök.
Báturinn gekk vel í áttina til Lime-
house. Jim þótti líkt og bráðið silfur
drypi af árunum við livert áratog.
Þegar þeir voru um það bil liálfnaðir,
sáu þeir allt í einu hraðskreiðan, lítinn
hát koma á móti sér. f bátnum voru fimm
menn. Við stýrið sat stór, sterklegur mað-
ur með livítt hálslín og borðalagða liúfu
og ermar. Maður sá, er sat við stefnið
virtist vera lögregluþjónn.
„Nú á að . . . “ „Blótsami-Jens“ saup
liveljur. Hann flýtti sér að lienda skál-
inni og fiskleifunum útbyrðis. „Þetta er
hafnarlögreglan. Nú verður þú helzt að
liegða þér eins og þú værir bæði lieyrn-
arlaus og málaus. Þú segir ekki frá neinu,
skilurðu það. Ef þú segir nokkuð, skal
ég siga „King“ á þig“.
Lögreglubáturinn færðist nær. „Stanz-
ið! Það er lögreglan. í hvaða erindum
eruð þið liér?“
„Við rérum með nokkra ferðalanga
yfir til Greenwick, hr. lögrégluþjónn, og
erum nú á heimleið“.
„Jæja. Eg held við ættum að rannsaka
bátinn. Inn með árarnar“.
Lögregluþjónninn rannsakaði bátinn
hátt og lágt. A meðan yfirheyrði stýri-
maðurinn á lögreglubátnum þá félaga og
skrifaði svörin í vasabók sína. Jim vildi
helzt segja satt frá öllu, en húsbóndi lians
sendi honum af og til þýðingarmikil
augnatillit, er minntu hann á hvers biðji
hans, þegar heim kæmi, ef hann fleipr-
aði frá. En Jim var alltaf í nöp við lög-
regluna. Þó að hann vildi gjarnan, að
húsbóndi sinn fengi verðskuldaða ráðn-
ingu, óskaði liann þess samt sem áður,
að lögregluþjónninn fyndi ekki katta-
pokann.
Lögregluþjónninn varð að viðurkenna
sér til mikillar gremju, að ekkert ólög-
legt væri að finna í bátnum.
,,„Blótsami-Jens“! Þú getur verið viss
um, að við höfum augastað á þér. Þú
færð að fara frjáls ferða þinna, en hafðu
bara liægt um þig í framtíðinni, það er
bezt fyrir þig sjálfan“.
Lögreglubáturinn hélt sömu leið til
baka. En „Blótsami-Jens“ og drengurinn
réru hægt í áttina til Limehouse.
Daginn eftir fékk Jim skipun um að
fara með kettina til gistihúss Gliong Clius,
sem var þekkt kínverskt veitingahús. í
stórborg eins og London eru einstök
liverfi, þar sem allir íbúarnir eru frá
sama landi. Þar eru t. d. Gyðingahverfi,
Italaliverfi o. s. frv. Kínverjarnir eru í
Limehouse. Göturnar í þessu hverfi eru
mjög þröngar og krókóttar. Húsin báru
það ineð sér, að hending ein hafði ráð-
ið því, livar þau voru byggð. Götuliliðar
og gaflar húsanna voru í margs konar
lilykkjum. Yfir allt hverfið lagði þef af
biki og tjöru. Stæði maður kyrr dálitla
stund við einlivern af hinum skemmti-
legu sýningargluggum verzlananna,
myndi m'aður komast að raun um, að
vörurnar væru fyrst og fremst miðaðar
við þarfir sjómannanna. Flestar göturn-
ar liggja líka niður að skipasmíðastöðv-
unum og til hinna miklu kaðlaverksmiðja,
sem um aldaraðir hafa birgt enska skipa-
flotann upp með kaðla.
Jim las víða nafn eins og Chin, Chu,