Ljósberinn - 01.08.1946, Síða 17

r
LJÓSBERINN
Cliow, Cliong og Chang. Hann reyndi að
bera þau fram, og fannst honum liljóm-
ur þeirra ekki ólíkur flautuspili. Aðeins
örfáa Kínverja sá liann með hárfléttur.
Flestir liöfðu klippt flétturnar burtu, en
I staðinn létu þeir lianga stóra silfurpen-
inga (sixpence) niður úr eyrunum. Og
undarlegt var það, að þetta liöfuðskraut
breytti mjög útliti þeirra.
Veitingahús Chong Chus var auðþekkt.
Gluggarnir voru stórir og þakið lagt blýi.
I 'gegnum liinar skrítnu, grænleitu rúð-
ur, sá Jim háa lirauka af mismunandi
stórum diskum og marglitum bollum.
Einnig sá liann föt, sem á voru fínir rétt-
ir. Já, Chong Chu bauð gestum sínum
gómsætan mat.
Tvö anddyri voru á liúsinu. Jim gekk
inn í það, sem hann kom fyrst að. Gang-
urinn var lítill og óskaplega óhreinn.
Megn, sætur ilmur lagði að vitum Jims.
Hann minnýst þess ekki að hafa nokkru
sinni fundið slíka lykt fyrr. Hann svim-
aði. I ganginum voru ótal margar hurðir
báðum megin. Ein hurðin var opin í
bálfa gátt. Jim lieyrði veikar stunur inn-
an úr herberginu. Hann hengdi' pokann
á snaga, opnaði dyrnar og gekk inn. Lykt-
in, sem streymdi á móti lionum var svo
svæfandi, að lionum fannst hann myndi
bníga niður þá og þegar. Fyrir gluggan-
um var þykkt tjald úr pappa, og komst
því aðeins dauf ljósglæta inn í herbergið.
f átt var um húsgögn í herberginu, en
meðfram veggjunum voru rúmfleti, og
stóð lítið borð hjá hverju höfðalagi. í
fletunum lágu mannverur með teppi of-
an á fótunum. Flestir þessara vesalinga
lágu hreyfingarlausir og störðu upp í loft-
ið. Við og við teygði einn sig eftir langri
153
pípu, sem var á borðinu og fékk sér væn-
an reykjarteig. Því næst lagði hann píp-
una varlega frá sér á borðið og hallaði
sér aftur í fletið. Ur pípunum kom Ijós
reykur, en af reyknum stafaði hin und-
arlega lykt.
Jim gekk til eins af hinum reykjandi
mönnum og spurði eftir Chong Chu. Kín-
verjinn svaraði ekki. Andlit hans var
ákaflega holdgrannt. Kinnbeinin sáust
greinilega í gegnum skorpna, gulleita
liúðina, eins og hér væri um liauskúpu
að ræða. Augun voru kyrr og starandi,
og yfir þeim virtist livíla þokukennd
himnav Án þess að veita Jim minnstu
atliygli, lagði hann pípuna frá sér á borð-
ið og breiddi teppið ofan á sig. Hugur
hans var þegar kominn langt, langt í
burtu. Nú skildi drengurinn, að liann
var kominn inn í ópíumsknæpu.
Svitinn draup af enni Jims. Hann
þurrkaði sér með jakkaerminni og bjóst
til að halda út. Þá fann liann allt í einu,
að það var þrifið í öxl lians. Hjá honum
stóð ung stúlka.
„Hvaða erindi áttu hingað?“ Röddin
var óvingjarnleg og mjög ákveðin.
Jim einblíndi á hana með opnum
munni og gleymdi alveg að svara. En live
hún var falleg! Blásvart hár með skjald-
bökukambi, sem á voru ótal steinar, er
glitruðu í öllum regnbogans litum. Síð-
ar, gular silkibuxur og blár jakki með
slifurbryddingum á ermunum. Á fótun-
um bláir silkiskór með tommuþykkum
flókasólum.
Undrun hans var svo áberandi, að hún
hlaut að veita henni atliygli.
„Hvaða erindi áttu hingað?“ spurði
hún aftur með ögn mildari málróm. .