Ljósberinn - 01.08.1946, Qupperneq 20

4>ydimethuvförin
6i) J SA6AÍ MYWDUM eftir HENRYKSIENKIEWICZ
Kali var nú skipaú aú veiða eins marga flugfiska
■og liann gæti, því nóg var af þeim í fljótinu. Hann
þurrkaði fiskinn í sólinni, en færói Nel hlöðrurnar.
Hún skar þær niður í lófastór stykki, spýlti þau á
timburfleka og útl)jó þannig nokkurs konar pappír úr
þeini. Stasjo og Mea hjálpuðu henni til við þetta,
vegna þess að vinnan var vandasöm, því hlöðrurnar
voru stökkar.
Nel var nú alveg húin að ná sér. Hið heilnæma loft
á Linde-fjalli olli því, að henni fannst hún vera sem
endurfædd. Tími sá var liðinn hjá, sem henni gat
stafað liætta af hinu hanvæna hitaveikiskasti. Þann
dag faldi Stasjo sig í hananalundinum og grét af gleði.
Hann var sjálfur grannur og sólhrúnn, sem var merki
þess, að hann var ónæmur fyrir hitasóttinni, því hinir
Iiitaveikissjúku geta ekki orðið sólhrúnir.
Loksins var fyrsti stóri drekinn fullhúinn. Dag
hokkurn setti Stasjo liann á loft og sleppti lionum,
þegar vindur var vestlægur. Þegar Síasjo skar á snúr-
una, flaug drekinn í áltina til Karamojo-fjallanna.
Næsta dag sendi hann næsta dreka á loft. Hann flaug
cnn hærra og hvarf sjónum þeirra á svipstundu, lík-
lcga af því að efnið í honum var þunnt og gegnsætt.
Nel og Mea byrjuðu strax á þeim þriðja.
Hann hafði stækkað og þroskazt mikið. Yinnan
hafði aukið kraft hans. Vöðvarnir í handleggjum og
fótleggjum hans voru eins og stál. Hann var sann-
arlega orðinn reyndur Afríku-ferðamaður. Vegna þess
að hann fór daglega á veiðar varð hann afburða góð
skylta. Dag nokkurn drap hann í einu skoti stóran
nashyrning, sem vaknaði af blundi undir akasíutréT
og réðist skyndilega á hann.