Ljósberinn - 01.10.1946, Síða 3

Hugrakkur drengur
Sannmála varir munu ávallt stand-
azt, en lygin tunga aðeins augnablik.
— Orðskv. 12, 19.
Hvað aírekaði liann þá, fyrst hann
var nefndur því nafni? Elti liann ljón eða
felldi hann björn?
Nei. Nei, liann segir satt. Þú heldur
máske, að til þess þurfi ekki mikið liug-
rekki, en í þessari sögu fer þó ekki hjá
því.
Þessi drengur hét Jakob. Foreldrar
hans voru trúuð og liöfðu kennt honum,
að lygi væri viðurstyggð fyrir Drotni. Og
sjálfur var Jakob sannfærður um, að
ekkert gæti fengið hann til að segja ósatt.
Einu sinni vildi það til, að hann og
nokkrir drengir voru að leika sér á grund-
inni, þar sem járnbrautin lá. Þar köstuðu
þeir knöttum og settu upp flugdreka eða
léku sér að hinu eða þessu öðru. Þeir
hyggðu sér líka ofurlítinn kastala úr stein-
völum, eða svo kölluðu þeir þá byggingu.
En þá kom allt í einu helliskúr, og
drengirnir hlupu burt og leituðu afdreps,
hvar sem þeir gátu. Enginn þeirra mundi
til, að þeir hefðu kollvarpað grjótlirúg-
unni og tekið einn af stærstu steinunum
og lagt þá yfir járnbrautarleinana.
Þeir voru þó minntir á það, sem þeir
höfðu aðhafzt, því að á meðan þeir voru
að hlífa sér fyrir regninu, þá sáu þeir
hvar vörulest kom brunandi, en tóm. Hún
fór sér hægt og nam að lokum staðar.
„Ó, Kobhi!“ hrópaði einn drengjanna
og varð heldur bylt við, „við höfum
gleymt að taka steinana burt af brautar-
teinunum. Sko, þarna hefir einn af mönn-
unum tekið steininn í hönd sér. Við hefð-
_um ekki átt að leggja hann þarna. Hefði
járnbrautarlestin komið á fullri ferð, þá
hefði hér að sjálfsögðu orðið stórslys“.
„Og það gerir ekkert til, það hefði
ekkert orðið að“, svaraði þá einhver.
„En ef þeir verða þess varir, þá verður
okkur refsað“, hrópaði þá annar.
„Huggun er það, að það er enginn