Ljósberinn - 01.10.1946, Page 4

160
hægðarleikur fyrir þá að grafa það upp“,
sagði þriðji snáðinn.
En þessi gleði þeirra stóð þó ekki
lengi, því þegar þeir voru á lieimleið sáu
þeir, hvar lögregluþjónn kom á móti
þeiin.
„Heyrið þið nú“, sagði einn drengjanna
lágum rómi. „Varist að segja nokkrum frá
þessu, því að sá okkar, sem uppvís verð-
ur, verður settur í svartholið!“
Augnabliki síðar segir lögregluþjónn-
inn við þá: „Segið þið mér nú allan sann-
leikann. Hver ykkar hefir lagt þennan
stein á járnbrautarteinana?“
„Það liefi ég ekki gert“, sagði einn, „og
ég ekki“, sagði annar. „Saklaus er ég af
því“, sagði þá þriðji og sárt við lagði.
„Hvað segir þú?“ mælti lögregluþjónn-
inn og leit hvössum augum á Jakob. Fé-
lagsbræður hans litu til hans lionum til
viðvörunar. Einn þeirra rétti upp þrjá
fingur, sem átti að minna á eið, annar
skældi á sér munninn, en það átti að
merkja „fangelsi‘ eða svarthol, og enn
einn kreppti hnefann til að sýna Jakob,
hvað hann mundi gera, ef liann játaði.
En Jakob var ómögulegt að skrökva.
IJann fann það á þessu augnabliki, að
heldur vildi hann láta setja sig í svart-
holið en ljúga.
„Jæja, segðu eins og er!“ sagði þá lög-
regluþjónninn, „varst það þú, sem settir
steininn á brautarteinana?“
„Já, ég er hræddur um, að ég-hafi gert
það“, sagði Jakob einarðlega.
„Jæja, þá var það gott, að ég náði í
þig!“
„Ekki er ég nú alveg viss um það“,
sagði Jakob. „Ég hefði lieldur ekki látið
hann liggja þarna áfram, hefði ekki farið
LJÓSBERINN
að hellirigna á meðan við vortun að leika
okkur“.
„Þú verður að koma með mér. En
segðu mér fyrst, hvort þú liefir verið einn
um þetta strákapar, eða einhver hinna
strákanna lijálpað þér að fremja það?“
Jakob gat ekki skrökvað, og ekki vildi
liann koma upp um félaga sína; hann
færðist því undan að svara þessari spurn-
ingu.
„Jæja, það kemur alveg í sama stað
niður; það er nóg að einn ykkar sé liafður
eins og til dæmis“, sagði lögregluþjónn-
inn og hélt svo áleiðis og leiddi Jakob
með sér.
Þegar þeir voru farnir, sagði einn
drengjanna: „Heimskulegt var það af
Jakob að fara svona að. Nú kemur hann
fyrir réttinn og verður ef til vill lúbarinn
eða settur í svartholið“.
En Jakob lét ekki hugfallast, þó að
liann renndi grun í, hvernig fyrir sér
mundi fara, og var ekki laust við að urn
hann færi dálítill titringur; en samt vissi
liann með sjálfum sér, að hann hafði
breytt rétt, og var því ekki svo órótt inn-
anbrjósts, eins og margur hefði mátt
ætla.
Var hann nú ekki hugprúður drengur?
En hann fékk launaða þessa góðu fram-
komu sína, því að húsbóndinn, sem lög-
regluþjónninn fór með liann til, hrósaði
honum fyrir sannleiksást hans. Og er
hann hafði áminnt liann um að leika sér
ekki á brautinni, þá lét liann hann fara
heim til sín.
Hver var þá fegnari en Jakob?
Ég horfi á Jesúm
þá hræðist ég eigi,
þá hrekur mig ekkerl
af sunnleikans vegi.